Bir Palyaçonun Ağladıkları
“Dününü hatırlamayan ve bu unutkanlığa kendilerini de dâhil eden tüm günlerin en güzel dünüdür palyaçolar, bazen de renkleri solmuş alacaklı birer ihtiyardırlar. Aslında takındıkları yabancı duygularla herkes birer palyaçodur, her palyaço bir çocukluktur, bir çocuk oyunculuğunda…”
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde serinliği
Serinlik kıvamında sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve düşersin renklerine
Herkesin hatırına
Hiç kimsenin hatırlamadığı
Hatıralar vardır
Bir palyaçonun hatırında
Ve yaralıdır her biri
Denizini kaybetmiş kentler gibi
Bazen de havalı
Kentine gelmiş denizler gibi
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde serinliği
Serinlik kıvamında sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve düşersin renklerine
Bilirsin artık
Herkes kendi düşünde kendi
Kendi gülüşünde yabancıdır
Hiç de yabancı olmadığı hayatlara
Yaralıdır
İşte bu yüzden
Tam bu yüzden
Hiç kimsenin hatırlamadığı
Hatıralar hatırınadır
Bir palyaçonun hatırladıkları
Düşünde gülüş
Gülüşünde düş olmayanların inadınadır
Bir palyaçonun tüm inandıkları
Henüz taşınmış bir hüzün tazeliğinde
Bir palyaço hatıralarıdır okudukların
Bir palyaçonun
En çıplak yaralarıdır
Ve ne zaman bir palyaço ağlasa
Tesadüfen bir mutluluk gelir
Fark edilmeyen hüzünler taşıyan
Ne zaman bir palyaço ağlasa
Yağış beklenir
Ansızın bir çocuk
Büyüyüverir
Bir palyaço düşlersin
Her renginin faili şiir olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde serinliği
Serinlik kıvamında sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve gülersin renklerine
Ağladığını hiç unutmadan