Bir varmış bir yokmuş...
Bahçenin birinde güneşi sevdalı bir gündoğdu yaşarmış. Onun dibindede gündoğduye sevdalı bir sarmaşık.
Gündoğdunun gövdesine sımsıkı sarılır yüzünü ona dönsün onu sevsin diye umutla beklermiş. Gündoğdu ise her sabah güneş doğduğunda yüzünü sevdayla göğe çevirip hayran hayran güneşi seyredermiş. Sarmaşıkcık çaresiz daha bi sıkı sarılırmış gündoğduya ama nafile gündoğdunun aklı güneşte.
Akşam olupta güneş battığında sevdiğini yitiren gündoğdu boynunu büker içine kapanır kalırmış üzüntüden. Sarmaşık daha sıkı daha sıkı yapışırmış o zaman.
Gel gelelim sabah olduğunda gündoğdunun yüzünü kendisine çevirmeyeceğini güneşle onun arasına giremeyeceğini bi daha anlarmış.
Ama bir sabah minik sarmaşık uyanınca ne görsün ilk defa sevgili gündoğusunun yüzü güneşe değil kendine dönük! Sevinçten az kalsın çığlık atacakmış ki gündoğdusunun öldüğünü anlamış... Çünkü sarmaşık sevdiğinin yüzünü kendisine çevirmek için onun gövdesini sarıldıkça yavaş yavaş onu boğudunu öldürdüğünü hiç fark etmemiş. Gündoğdu ölünce sarmaşığın sarılacağı bir şeyde kalmamış zamanla oda saralıp solmuş...
Sonra çifçinin biri gelmiş ikisinide bi kenara koparıp fırlatmış...