Söylesene Anne


Söylesene Anne,
Allah'a kavuştuğum gün tabutumu siyaha boyasalar,
O'nun gözleri tek renk olur mu cennetime.?/

İşte gitti..
Yokluğuna ağlıyor elime tutuşturduğu şiir..
Bir sessizlik tutuyor nutkumu
Bırakmıyor .!
...
Bir ney dua üflüyor saçlarımın üzerine..
Şu semada uçuşan şey ruhum mu.?
Öldüm mü ben Anne .!
Nabzımı tutuyor boş kalan elim..
Onun elleri gibi sıcak değil..

Ölülerin gözünden yaş akmazdı değil mi Anne.?

Diri diri eller üstünde tutuluyorum,
İçimde bir 'yağmur' tutuşuyor..
Avucum kanıyor,
Yüreğimin kabesi alev alıyor bak Anne,
Dur..
Ne olur su dökme.!

..Zaman geçirir aşk acısını derler..
Ölümün acısını ne geçirir ki Anne..?

Bak..
Şimdi kalem de sustu..
Hiçbir mürekkep tutmaz artık şiirim..

Ama,
Desem ki düşlerimi hıçkırık tuttu,
Devriyeler zabıt tuttu hükümsüzlüğüme,
İçimi tuttu aşkın azabı..
Desem ki İstanbul kafa tuttu sensizliğe,
Yalnızlığın buz tuttu kirpiklerimde..
Topa tuttum giderken attığın her adımı,
Siyahıma ışık tuttu gözlerin desem Anne,
Dönmez mi yine de..?

Yok bir de sen ağlama ..
Gözbebeklerim aşkla büyüse de,
Ben o küçük kızınım hala..
Islatma kirpiklerini,
O giderken ne demişti hatırla..!
'Seni sana emanet ediyorum,
İyi bak benden kalan yanlarına.!'

'O' .!
Ömrüme ölümümü de katıp sevdiğim adam Anne.!
Ne vakit acıtmadım içimi aşka batıra batıra.?
Ve ne kadar batmadım ki o aşkın içine.?
Şimdi..
O çok sevdiği incecik bileklerime tutuyorum neşteri,
Son kez aynada izleyerek onsuz suretimi..

Müsterih ol..
Ağlama ölüşüme..
Baksana..
Kaç aşık yatar kimbilir şu kabirde..
Ne olur ..
Üzerime toprak dök Anne.!

/Aşktan sebep bir ölüm
Şiirden daha çok yakışır şair dediğine../