“AŞKIN CENAZESİ VAR”

En büyük acı nedir? Yüzlerce cevap verilebilir öyle değil mi? Fakat bu soruya cevap verirken herkes kendi yaşadığı en büyük acıyı söyler. Ya da korktuğu bir acıdan bahseder. Benim en büyük korkum sen’din !!!Senin beni terk etmenden hiç korkmadım. Ya da beni aldatmandan… Hatta ölmenden bile korkmadım. Benim en büyük korkum “senin içimde ölmendi” Çünkü bu acının hiçbir telafisi yoktu. Ölsen ömrümün sonuna kadar ağıt yakabilirdim. Ya da terk etsen ömrümün sonuna kadar seni bekleyebilirdim. Aldatmış olsaydın şayet seni bir gün affedebilirdim…Lakin sevgili sen yapılabilecek en kötü şeyi yaptın. O yara bere kalbimde duran seni öldürdün. Ki şimdi nasıl telafi edebilirim bu yalnızlığı, boşluğu…Nasıl kıydın bilmiyorum? Ne yaptın da böyle oldu bilmiyorum. Lakin ben artık seni sevmiyorum. Bir gün bunu söylerim diye çok korkuyordum. Ve oldu işte. Korktuğum başıma geldi.Geceleri seni düşünerek uyuyan o kadın mazi oldu. Sabahları seni görme umuduyla çocuklar gibi neşelenen o kadın yok artık. Sevdamın vadesi doldu artık!!!Çok büyük hayallerim olmadı sana dair. Fakat ömrümün sonuna kadar kalbimde olacaktın. Sen sevmesen de bekleyecektim. Ne olursa olsun ben sana “ömrüm” demiştim. Ve sen ömrümü ziyan ettin. Çünkü artık sevme kabiliyetimi yitirdim. Artık kimseye inanacak gücüm kalmadı. Senin yüreğimden gittiğin an her şey gitti. Yaşam sevincim yok artık.Ben… Seninle en ufak şeylerle mutlu olabiliyordum. Mesela senle çay içmek bana göre dünyanın en güzel şeyiydi. Senle film izlemek… Ya da şarkı dinlemek… Bitmek bilmeyen kavgalarımızı bile sevdim. Çünkü arkasından barışma ve kavuşmamız muhteşemdi. Gözlerine baktığımda bil isterdim, Orada ben bir dünya kurdum.Şimdi ise o dünyada sadece bir ceset var.Yaşadığım en kötü günlerimde senden sadece yanımda olmanı istemiştim. Ve bunu istediğim için bile kavga etmiştik. Acaba bu yüzden mi bittin ben’de? Ya da en büyük acıları yaşarken içimde beni acımasızca eleştirdiğin için olabilir mi? Belki de sabır denen taş çatladı. Belki de gücüm kalmadı artık…İçimde yavaş yavaş öldürdün kendini. Sana baktığımda gözlerimde olan o ışıltı yok artık. Ellerini tuttuğum an, hayata meydan okuyan o duygu yok oldu artık. Seni sevmek, hayata direnmekti!!!Nefesini öpecek kadar sevmiştim seni. Şimdi bir elveda’ya sığdıramayacak o büyük aşkımı da alıyorum ve gidiyorum.Artık benim hayal kırıklığımsın ahirete kadar. Hiçbir düşmanımın yapamadığı şeyi yaptın. Savaşma ruhumu kaybettirdin bana.Ne yazık ki “sen bahsi olunca hatırlayacak güzel anılarımı da sildim hafızamdan..Sana mutluluk dileyemeyecek kadar öfkeliyim şuan kusura bakma. Bir gün öfkemi yenebilirsem sana mutluluk dileyebilirim.Kızgınlığım geçer mi bir gün bilmiyorum…Lakin seni asla affetmeyeceğim…Çünkü sen benim içimde ki “ seni” yok ettin… Tarifi olmayan bir acı bu. Çünkü “sen” yazılıyordu. Lakin ”………………………………….” Okunuşu farklıydı.Ki o benim yaşam gücümdü, direnişimdi. Ki o benim hayat felsefemdi. İçimde ki sen… İnancımdı…Ve aşkın cenazesi var şimdi. En acı matemi yaşamaya gidiyorum.

Şeyma Yıldırım