Oğuz Bal Sözleri - Oğuz Bal Şiirleri - Oğuz Bal Cümleleri - Oğuz Bal Şiirleri Sözleri


Temmuz 1983 Antalya doğumlu. Erciyes Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümü mezunu. 8 yaşından bu yana oyunculuk yapıyor(du), şu an sahneyi çok özlüyor.2001-2005 yılları arasında zamanda Kayseri Büyükşehir Belediye Konservatuarı’nda oyunculuk eğitimi aldı. 2005 yılından beri de Akdeniz Üniversitesi’nde İngilizce Okutmanı olarak çalışıyor.


Yukarıdaki klasik ve sıkıcı özgeçmişin ardından sıra geldi “Aslında kimdir bu adam?” sorusunun cevabına.


“Herkes kendine sormuştur hayatının bir kaç saniyesinde bile olsa. “Kimim ben?” ya da İbrahim Tatlıses’in isyankar zamanlarına dair şarkısından esinlenerek “Allah’ım bu dünyaya ben niye geldim?” diye. Laf aramızda ben o şarkıyı Tanju Okan’dan dinlemeyi daha çok severim, neyse. Kendinizi, “Dünya’nın kendi yükü kendine yetmezmiş gibi bir de bana katlanmak zorunda kalıyor garibim” dediğiniz anlarda yakaladığınız oluyordur zaman zaman. Yaşınız kaç olursa olsun “ben hiç isyan etmedim arkadaş!” diyemezsiniz çünkü kaderinden mutlak memnun kimse yoktur. Kaderinden mutlak memnun insanlar varsa eğer, etrafında oldukça mutsuz insanlar vardır farkında olmadığı. Mutlu ve mutsuz arasında ince bir çizgi vardır aslında, tıpkı şiirler gibi. Ki sanırım insanlar da şiirler gibidir; mutlu şiirler vardır “seni seviyorum’lu, iyi ki varsın’lı” ve mutsuz şiirler vardır “lanet olsun’lu,s.ktir git’li”… Diyeceğim o ki ben yapıtaşı mutlu ve mutsuz şiirlerden oluşan bir garip insan yavrusuyum.
Temmuz’un 27’sinde, Antalya sıcağının bağrında Dünya’dan önce anneme eziyet olarak gelmişim hayata… Hoş şimdi anneme sorsanız “iyi ki doğurmuşum,aman da kuzuma” vb. laflar duyarsınız. Anadır işte yaşınız kaç olursa olsun içgüdüsel olarak sever, ne de olsa kuzguna yavrusu şahin görünür. Bu arada üşenmedim araştırdım şahinin Latincesi, “buteo buteo”ymuş. Japonca alo demek gibi iki kelime;moshi moshi. Sen güzelim kuşa buteo buteo adını koy, biz Türkler arabaya şahin diyelim, yanlayalım lastik yakalım falan. İnsanoğlu çeşit, çeşit işte. Neyse ne diyordum?
Hah kendimden bahsediyordum. İnsanın kendisinden bahsetmeye çalışırken anlatacak çok şeyi olmasına rağmen tıkanıklık yaşaması ne ilginçtir. Trak yemek gibi yani, koskoca hayatınızı ezbere bilirsiniz ama bir yerde “çinnnng” bir ses,bir uğultu “ben nerdeyim,burası neresi? “. “Aslan gibi adamdı inme indi garibe” derler. Ek bir bilgi daha son Anadolu aslanı 1890 yılında vurulmuş. Konu yine dağıldı, farkındayım hemen toparlıyorum…
Akıl baliğ olmaya başladığımdan beri, 8 yaş, tiyatro yapıyorum. Tiyatro’m;ekmeğim,suyum,ömürlük sevdam… Hey gidinin gidisi, insan işe güce, ekmek parası kazanma derdine girince çok sevdiklerinden de ayrılabiliyormuş. İnceden gönderme yaptım yalnız. Onca yıl tiyatronun içinde olunca “gözlem yapmak” gibi bir alışkanlığınız oluyor ve ister istemez empati sizin evin arka kapısı oluveriyor. Hal böyleyken –mış gibi yapıyorsunuz, seviyormuş gibi de bunların içine dahil oluyor. Ama gel zaman git zaman birini seviyorsunuz, sonra seve seve aşık oluyorsunuz. O zaman bulutların üzerinde olduğunuzu hissediyorsunuz. Bu durum mutluluktan değil, ayaklarınızın yere basmadığının, mantıklı kararlar alamadığınızın farkında olmakla ilgili bir halet-i ruhiyedir. Gözleri ne güzel diyorsunuz, sonra saçları, elleri, dudakları, kokusu derken bir bakmışsınız sizdeki bunca maddesel olgu hayale dönüşüveriyor çünkü sizin o sayıkladığınız insan yavrusu sizin kollarınızdan uçup gidiyor. Ya sonra? Şiir yazıyorsunuz elbette. Küfrediyorsunuz ya da. Şiir yazmak acizliktir çünkü keşkeler üzerine kurulu bir ütopyanın baş kahramanı olursunuz dize dize. Yalnız kalınca ailenize sarılıyorsunuz, hala aile denilecek bir yapıya sahipseniz eğer. Şükür ki ben böyle anlarda önce onlara sarılabiliyorum, sarılabilecek bir ailem var yani hala.
Aile demişken, beni bir film olarak düşünün,düşünün ve size yayında ve yapımda emeği geçen iki kişiden bahsedeyim biraz da…
Uzun yol şoförüydü babam. Aklımın flu olduğu zamanlarda hikayeler anlatırdı bana.Yol hikayeleri...İnsanlar anlatırdı irili ufaklı, şerefli şerefsiz. "Silah çıkınca değil para çıkınca bozuldu mertlik" der ve parayı icat edenleri hayırla anmazdı hiç. Her defasında "Lidya'lılar" baba diyerek hatırlatmaya çalıştıysam da de "Onlar kim?" derdi,"neyse s.ktir et şerefsizleri" deyip kapatırdım konuyu. Dilin kemiği yoktu işte. Ve "memleket" derdi babam, "memleket ana kucağıdır, gurbetse el ocağı. İnsanoğlu doğduğundan beri yolcudur.Kaderse alengirli bir yol gitmekle yükümlü olduğumuz. Yollar gitmeyle tükenmez ama insan sevilmeyince tükenir" derdi babam. Küçüktüm henüz anlamazdım çünkü ben o zamanlar sadece anneme aşıktım.


Ve annem... Öğretmen okulunun son senesinde babamın o bilindik Türk filmi repliğini, "evinin kadını, çocuklarının anası olacaksın", zikretmesi yüzünden okulu bırakıp evlenmiş babamla. İçinde hep ukdedir bu yüzden her 24 Kasım... Aslında Freud'un ne düşündüğü umurumda bile değil, hatta babamı kıskanmak yerine "aferin" bile diyorum ona gururla. Osmanlı kadındır çünkü annem, tokadını değil de terliğini çok yemişliğim oldu vakti zamanında. Hani askere gitseydi eminim keskin nişancı olurdu, neyse... Türk filmlerini sever valide sultan ve oturup ağlamayı aynı zamanda. Bize anlatmazdı ama bilirdim içinin dolu olduğunu. Ne hikmetse ben de oturup dizlerinin dibinde onunla ağlardım, analar ağlamamalıydı çünkü öyle söylemişti bir amca, televizyonda bir şehit haberini duyururken…


Şu an belki de bunca şeyi neden yazdı yahu bu adam diyeceksiniz? Okuduğunuz yazıların sahibi olan, kiminin sövdüğü kiminin sevdiği adamı az buçuk tanıyın isteyim çok detaya girmeden. İyi mi ettim, kötü mü ettim bilmiyorum ama yaptım oldu işte. Saygı ve sevgiyle…”

Mendil satan bir çocuk, nasıl silemezse sermayesiyle gözyaşlarını, ne yazdıklarım ne de söylediklerim dindirebiliyor içimdeki kan kaybını!

Oğuz Bal

''tozlanmış bir düş gibi
silkeliyorum seni aklımdan;
gelişin gibi gidişin de kolay olacak belli ki.
kayıyorsun ellerimden,
günahların ardında açılmayan paraşüt,
düşüyorsun tanrı makamına doğru.
eski defterlerinin sayfalarına aitsin sen;
'yalandan kanatlarla uçamazsın'
demedi mi annen sana?
geri döndün işte ölümcül masallarına,
aptal aşıkların sürtük perisi.''

Sonuna kadar okuyun
Ses Deneme…
16 Ağustos’tu.
…Kahretsin! Yüzümü kestim yine….
Devlet memuru olmak ne zor, erkek olmak ne zor;
her gün aynı terane….
…………………….
Sabah kahvaltısında
“Neden dün bakkaldan aldığım peyniri sofraya koymadın hatun,mis gibi Ezine?”
demiştim sana sertçe,
azarlar gibi,
hatırlıyorum.
Öylece susmuştun, kırılmıştın belli ki.
Çayı doldurup bir hışımla masaya bıraktın,
“Kafama vursaydın” dedim…
Yine sustun…
Bir yandan susup
bir yandan oğlanın önlüğünü giydiriyordun.
“Erken kalkmazsan böyle iki ayağın bir pabuca girer işte” dedin ufaklığa.
Bense umursamazdım,
ne de olsa bu ailenin reisiyim,
ne de olsa devlet memuru olmak zor,
hele ki erkek olmak ne zor…
………………….…….
Yatmadan önce son bir öpücük istedim senden, “Başım ağrıyor seninle uğraşamam” dedin,sırtını dönüp yattın…
………………………
Saat 03:52’ydi…
Polis telsizlerinden anonslar duyuluyordu:
“Merkez deprem oluyor,deprem”
Evet merkez deprem oldu, deprem…
Yatmadan önce ikimizin yüreğinde.
“Keşke kuru ekmeğe talim etseydik” dedim o an içimden,
çaysız da giderdim ben işe…
Üzerimde şimdi koca koca beton bloklar;
nefesinin yerini köpek nefesleri almış ,
soluk soluğa hepsi…
Sol yanıma dönemiyorum, solum yok.. Sen yoksun …
Üzerimizde üst kat komşumuz…
Üzerimde o gürültülü komşu
ve sana aç bir karınla ölmek ne zormuş oysa.
Duyuyor musun sesimi?
Göcük altından sesleniyorum sana;
“Sevgilim unutma beni”…
………………………………..
17’sinde kırk bin çeşit martaval dinledik hepimiz,
25’i oldu ortalıkta yoktu hiçbiri…
“Yaralarınız sarılacak” dediler…
Yaram sendin, saramadı kimse,öyle derindin ki!
…………………………………….
Adımı sormayın bana,
adım “Herhangi biri”…
Şimdi morgda görseniz bedenimi,
üzerimdeki aşktan teşhis edebilir misiniz beni?


Oğuz Bal

''bedenin kutsal kitap;
dudaklarımın izleri satır satır kazınmış her santimetre karene.
avuçlarımda seni okurken sigaralar söndürüyorum,
avuç avuç kan içiyorum sen yokken.
gözlerimde nefes nefese kalmış bir ilkokul çocuğu,
peşindeyse eli cebinde bir tombalacı;
sıkıştırmış hayallerimi
ve hayalarına bağlanmış gülüşlerim.
kesik başını koyuyorum sayfa arasına;
ayraçsın hayatımda;
varlığınla-yokluğun arasında!''

Ayrılık

bir anda başa gelir ayrılık
bu sebepten hazır etmek gerek
birkaç paket sigara,
birkaç şişe şarap zulada,
ve birkaç damla gözyaşını pınarlarda�
ardından ağlamak güzeldir gidenin,
hüzünlü notalar eşliğinde.
bir ayrılık şiiri ezberde tutmak kafidir.
boş defter sayfalarına,
gazete kenarlarına yazmaya.
ya da bir ayrılık şarkısı bilmek
ve her hecesini düğümlemek söylerken
kan oturmuş gözlerle.
ayrılık acıdır,acıtır; ama güzeldir bir nebze
ders alınır,
özlemeyi hatırlar insan
ilk öpüş ilk bakış geliverir akla
zihinde belirir sahneler eskiye dair
buruk bir gülümseme yerleşir dudaklara
bir ah çekilir derinden
karşıki dağları yıkarcasına

Ben Böyleyim

Bir bebeğin gözyaşında saklı sensizliğim,
Nicedir bükülmüş bir çift dudak halindeyim.
Bir elma kurdu çekingenliği var, bakıp bakıp kaçan,
Tedirgin göz kaçırmaları yaşamaktayım,
Gözlerine değdikçe gözlerim.
Parasını düşürmüş bir çocuğum ben;
Annesine söylemekten korkan
Bi ısırık alınıp, soğumuş çayın yanına;
Aceleyle terkedilmiş bir simitim ben�
Buz tutmuş kaldırımda yürüyen biriyim ben;
Jilet zeminde artistik patinaj tadında
Ayakta kalmaya çalışan.
Yeni sulanmış bir çiçeğim ben;
Yüzüm gözüm ıslak-ağlamaklı...
Uzun zamandır böyleyim ben,
Aslında ben senim,
Seninim!
Aldığım nefeslerin anlamı,
Kuytularında saklı.
Sen yokken; sol yanım sancılı...
-Herşeyim, yârim; hiç elde edemediklerim kadar uzak
Ve
Herşeyim yarım; hiç olmadığı kadar -,
Senden arta kalan, aslında bölük pörçük bir adam

Ben Çocukken

Ne de güzeldir çocukluk;
Her şeyin tamdır, dünya umurunda değildir...
Kimsenin ahını almamış,
Kimseden yara almamışsındır.
Tek derdin yere düşürdüğün dondurman
Veya simidindir.
Bir de annen sana bağırırsa
Dökülür gözünden iki damla yaş.
Bir öpücüğe gönül alır,
Bir tatlı gülümsemeyle kalpleri kazanırsın.
Şirinsindir çünkü çocukken,
Kirlenmemişsindir.
Pişmanlıkların yoktur,
Ya da ardında bıraktıkların
Aşk evcilikle sınırlıdır,
Cinsellikse doktorculukla.
Masumdur her şey ve temizdir dünyan...
Annenin eline tutuşturduğu,
Ekmek arası domates peynirdir mutluluğun.
Akşam ezanı okunmadan,
Evde olmaktır tek derdin.
Her cumartesi çizgi film kuşağını iple çekersin
Susam sokağını izlemezsen,
Eksik hissedersin kendini.
Evde tek çöp döken kişi,
Voltranın en heyecanlı yerinde,
Ekmek almaya yollanan sensindir.
Mahalle maçları yaparsın,
Ayağında yeni spor ayakkabılarınla,
Toz toprak içinde.
Ve sonra eve dönünce yersin azarı
�Bu ne hal oğlum böyle� diye.
Takmazsın çok fazla,
Dizindeki yaralar bile engel değildir
Attığın golleri düşünmene.
Akşam gezmelerinin
Vazgeçilmez rezervasyon repliği
Diline pelesenk olmuştur;
�Bi maniniz yoksa annemler size oturmaya gelecekler�
Legoların vardır;
Kimsenin bir şeye benzetemediği şekiller yaparsın.
Hayal dünyanda gezer durursun
Evin duvarlarında vın vın nidalarıyla
Sürdüğün arabaların vardır
Yaratıcılığın evin duvarlarına çizdiğin
Resimlerinden bellidir.
Sonu popona yediğin tokatla bitsede,
Senden daha iyi resim yapan yoktur ev ahalisinde
Ah be çocukluğum,
Tut elimi, al beni yeniden yanına.
Ben artık yetişkinliğe
Yetişemiyorum

Bir İçimlik Aşk

Geçmişe dair bilindiklerim silindi.
Bu yürek yeni sayfa açıp,
Yeniden yeşermeye niyetli.
Uğruna ölünesi sevda peşinde,
Sırf inat olsun diye,
Canı pahasına aşk olur mu diyenlere.
Bu devirde Mecnun olmak yalan,
Yalan aşklar, sevda sözcükleri yalan diyenlere,
Bu satırlar sizlere:
Bir yar buldum; su misali,
Bakmaya doyulmaz.
En güzel sevda sözcükleri,
Yanında solmuş çiçekler gibi.
O yokken biçareyim, yüzüm asık, gönlüm kırgın.
Nicedir gülemedim yokluğunda.
Benden vazgeçer gibi olsa da;
Vazgeçerim canımdan,
Ama ondan asla!

----------------

Çizgi Film

Ölüm hayatın sonuna çekilmiş bir çizgi,.
Hayatsa kimine göre uzun,
Kimine de kısa metrajlı bir film.
Söyle ey sevdiğim;
Benim filmimin sonuna çekilen çizgi,
yoksa,
sen misin?

Dünya Denen Kulübe

Çekip gitmek gerek
Bu dünya denen bu küçük, köhne kulübeden,
Damı akan, her yanı rüzgâr alan
Tahtadan yaşam yerini.
Tahtaların arasından bir tutam güneş alıyor doğru
Ömrümdeki umut kırıntıları benzeri.
Ama yaşamak için kırıntılara tamah etmek gerek.
Ya aç gözlü olmayacaksın
Ya da çekip isyan bayrağını günahkâr olacaksın.
Gel ey cemal-i güzelim
Ömrümün güzel kokusu,
Arala şu kokuşmuş tahtaları,
Bi pencere aç kulübeme,
Bir daha kapanmamacasına,
Derman ol gönlümün derin yaralarına,
Güne kavuştur karaya bulanmış alın yazımı,
Bir sen anla beni, bir sen tanı beni
Bir sen yeter yalnız kalmış benliğime.
Başkasına yer yok zaten.
Öyle bir gel ki fakirhaneme,
Bir daha gitmeye tövbe etmişçesine!