`Hayatta en zor şey de; İnsanın kendi kendini teselli etmek zorunda kalmasıdır.

Aslında iyi insan ya da kötü insan yok. Bir insan var, Bir de insan olmayan

Git diye yazdım gel diye okudum. Senden nefret ediyorum cümlesinin içine seni seviyorum cümlelerini serpiştirdim. Sen hep yazıldığı gibi okudun.

Mağazaya girip önceden her şeyi planlamış gibi yapacağı şeyi yapıp çıkan insanın kararlılığını her zaman kıskanmışımdır. Oysa ben kırmızı mı yeşil mi diye bir saat düşünebilirim ve genelde en sonda ellerim boş dönerim. Hayatta öyle değil mi zaten; ellerini açarsın ve tutacak birisini arasın ama o eli tutan olmaz.

Sevdiğimiz zaman aşk o kadar büyüktür ki bir bütün olarak içimize sığmaz; sevdiğimiz insana doğru yayılır onda kendisini durduran başlangıç noktasına geri dönmeye zorlayan bir yüzey bulur; işte karşımızdakinin hisleri dediğimiz şeykendi sevgimizin çarpıp geri dönüşüdür.

” Güzel tabir şu ‘görüşmek üzere’. Hem bir ayrılığı ima ediyor hem de tekrar buluşma arzusunu. Ne tümüyle iyimser ne tümüyle kötümser. İkisini de içinde barındıran bir ifade. Ölüm gibi.