Takvimdeki Deniz

Hasreti denizlerin,
Denizler kadar derin

Ve o kadar bucaksız....
Ta karşımda , yapraksız,

Kullanılmış bir takvim...
Üzerinde bir resim:

Azgın, sonsuz bir deniz;
Kaygısız düşüncesiz,

Çalkalanıyor boşlukta.
Resimdeyse bir nokta;

Yana yatmış bir gemi....
Kaybettiği âlemi

Arıyor deryalarda
Bu resim rüyalarda

Gibi aklımı çeldi;
Bana sahici geldi.

Geçtim kendi kendimden,
Yüzüme, o resimden,

Köpükler vurdu sandım;
Duymuş gibi tıkandım,

Ciğerimde bir yosun.
Artık beni kim tutsun?

Denizler oldu tasam.
Yakar, onu bulmazsam,

Beni bu hasret, dedim,
Varırım , elbet, dedim,

Bir ömür geze geze,
Takvimdeki denize,

Ne var bana ne oldu,
Odama nasıl doldu,

Birden bire bu meltem?
Ve dalgalandı perdem,

Havalandı kâğıtlar.
Odamda kıyamet var!

Ah yolculuk, yolculuk!
Ne kadar baygın, soluk,

O gün bizde betbeniz;
Ve ne titrek kalbimiz

Ve eşyamız ne küskün!
Yola çıktığımız gün,

Bir sıraya dizilmiş,
Gözyaşlarını silmiş,

Bakarlar sinsi sinsi.
Niçin o ân da hepsi,

Bir kuş gibi hafifler,
Arkadan geleyim der?

Niçin o güne kadar,
Dilsiz duran ne kadar

Eşya varsa dirilir,
Yolumuza serpilir?

Ufak böcekler gibi ,
Gezer onların kalbi,

Üstünde döşemenin.
Bir gizli didişmenin

Saati çala o ân;
Birden bakar ki , insan,

Her şey karmakarışık.
Ayırmak olmaz artık

Bir kalbi bir taraktan;
Ve kalb , ağlayaraktan,

Çekilir geri geri,
Terkeder bu mahşeri.

Bu mahşerin içinden
O gün ben de geçtim, ben;

Nem varsa , evim , anam,
Çocukluğum hatıram

Ve ne sevdalar serde,
Bıraktım gerilerde,

Kaçar gibi yangından.
Rüzgârların ardından,

Baktımda süzgün süzgün,
Kurşun yükünü gönlün,

Tüy gibi hafiflettim,
Denize hicret ettim....

Necip Fazıl Kısakürek