Şiir Düştü Kalemden

[Papatya]

Şiir Düştü Kalemden



Aklımdan geçenlerin yarısı,
senin içinden geçse, ey yar!
geceleri bu ten, ölümü kucaklar.
ve sabahında tekrar güneşe tutunup,
yaşama o an yelken açarsın...

Demek ki yine gideceğim,
ruhumun git dediği ayak izlerinden.
oysa yastığımla hep kavgalı,
yorganımla kanlı bıçaklıyım bu aralar.
işte beni de bu med cezirler oyalar,
beni bu hallerin yaralar...

Yüreğimin her pas tuttuğunu hissettiğim de,
bir şiir yazmaya başlar kalemim.
isterim ki,
yine şiir koksun nefesim.
ve bir iki mısra üflemeyle,
bütün küflü satırları/anıları yüreğimden sileyim...

Ne aşkın oldu elemim,
ne sevdan oldu kederim.
ben seni sevdim seveli,
başıma gelen her musibete,
eyvallah paşam derim...

Biliyorum böyle değildi kaderim,
böyle hep kara yazılmamıştı alın yazım.
ama olsun,
dilimi döndüren rabbime,
her zaman şükr-ederim...

Tam kendimi,
yalnız sandığım anda,
sarhoş gibi dönen,bu garip evrende.
yine sus pus oldu dunya.
şiir bir ateş oldu,
birlikte yandık,
birlikte geçtik şu fani alemden.
şiir bir düş/tü,şiir bir lirik.
bağrı yanık bir türkü gibi,
şad olup, düştü kale-m den...


Mehmet Metin Baş