Adı Eylül'dü
Hazandı
Hüzün kokardı
Kandil ucunda umut
Işığı karaydı
Yaz sonrası, hicran ertesi...
Gözlerimin sebilinden yüreğime düşen ahtı
Kurak yazlarımın çorak toprağı
Yüreğimin susuz kalmış örtüsü
Mevsimsiz saçıma düşen ak
Gözyaşımın sesine ses olan segahtı...

Kasım kadar soğuktu bir vedaya el vurmadan gidişi
O eller ki şimdi uzak ülkeler diyarı
Elleri gurbet
Dokunmadı hiç hasretime
Yüreğimin ateşini yakan elleri

Kimbilir şimdi nerde?
Hangi aşkın tenine dokunmakta sevişi
Unuttu mu beni
Kapattı mı bu sevdanın defterini
Yoksa onda mıyım hâlâ bende olduğu kadar?

Sözleri ondan kalma okumaya kıyamadığım bir masaldı
Gitti...!
Ben hâlâ yokluğuna düştüğüm yerde
Hayaliyle yorulan yürek...

Elleri soğuk şehirlerimin
Ona yıkık tüm sokaklar
Kaldırımlar sessiz, kaldırmlar kimsesiz
Aşk yıkıntısı
Düş kırıntısı...

Yüreğimin şafağında asılan uykusuz kirpikler
Gecenin yüzünden düşen yalnız gölgeler
Ağlamadı bana O'na ağladığı kadar
Kendime yandım O'na kor oldum
Kül oldu içimde çaresizlikler...

Zaman sustu
Yokluğunun değdiği her anıma
Takvimler sakladı anılarını geleceği güne kadar

İçimde yedi uyuyanlar...

Yüreğim dağıldı ardından
Ten ayazda
Ellerimde ise sahipsiz kaldı şiirler
Ağladı son kez gelmeyecek beklenene...
Adı Eylüldü...

_Arzu Karadoğan