İçimde kaynayan kabaran volkanın,
Adeta birbirine karışmış lavlarını, küllerini…
İşte! Bu benim, kendimden başkasına ilk fısıldayışım....
Yine sessiz belki ama bu kez çığlıklarım kendi içime değil!
Kalbime danışarak yürüyordum.
Bir gün o karanlığın içinden geçerek gün ışığına çıkacağıma,
O ışığa birlikte bakacağımıza inanarak,
Sanki varmışçasına bu sabah da... İnanıyorum...
Sabah, kalbimle,
O hiç görmediğim şeylere; ışığa, denize ve kelimelere,
Huzura sanki görüyormuşçasına bakıyordum.

Mirage ( Özlem Ayral )
Kayıp Günlerin Düşü Sayfa 161