Efendim (Sultan-ı Nebî)

Kağıda dokunan kalemler seni yazınca hoştur
Senin olmadığın her zerre lüzumsuzdur, boştur
Sünnetine sarılanlar nede güzel bir kuldur
Sana aşık olan kalp ne yücedir efendim..

Senki af’lara vesile, şefaat edicisin
Dört kitabın yazdığı, müjdelenen Ahmet’sin
İlahi kelam ile cehaleti kaldıran
Hak’tan kurak gönüllere rahmetsin sen efendim..

İsminin tecellisi hasta gönüllere şifa
Varlığın nur’dur bütün zifiri karanlıklara
Rabbim meth etmişken seni yüce Kitapta
Hangi fani kelam layık olurki sana efendim..

Teninin kokusunu gülde arar bülbüller
Ayağının tozuna kurbandır tüm Müminler
Seni görmek uğruna canlarını verirler
Karen’li bir dost gibi özlüyoruz efendim..

Şükürler olsun Rabbimize, Seni bize gönderdi
Bütün Peygamberlerin imrendiği o ümmetinden eyledi
Hiç dinmedi özlemin, arz’dan arşa yükseldi
Aşkınla yanan kalplere tecelli et efendim..

Sen alemlere rahmet, ümmetine rehbersin
Yaradana Sevgili, Sultan-ı Peygambersin
Ey Ümmetine yetimleri korumayı emreden
Ahir zamanda bizi yetim bırakma efendim..

Mahşer günü insanlar birbirinden kaçarken
Cehennem tutuşturulup Hak Mizan kurulurken
Yüce Mevladan ümmetinin şefaatini isterken
Bu çiğ damlasınıda derya’ndan ayırma Sen efendim…

Ahmet KARAKAYA