Seni öpsem

Seni öpsem,gülse bir halk,
Seni öpsem,yoksulluk
Utansa verdiği acılardan,
Kırılsa her türlü korkunun kanadı.

Seni öpsem,silinse
Alın çizgilerinden gam,
Yürek kuytularından akşam.
Bir sonsuz yağmur yağsa,
Aşkın kardeş bulutlarından,
Aynı mutlulukla ıslansa dünya.
Ayrılığa kapanmasa kapılar,
Odalar üzgün durmasa.

Seni öpsem,buğulanmasa gözlerin,
Gülse yaz günleri gibi,
İnsanların gölgeli yüzleri.
Kar yağmasa dar yoluna,
Kardeşimi koynunda saklamış dağların.
Çıkıp gelse alanlardan,
Anılardan,duvarlardan,
O gencecik ermişler.
Işısa yeniden annelerin yüreği,
Çocuklar çoğalsa sevinçten,
Çözülse babaların kaşlarındaki bulut.

Seni öpsem,boğulsa
Açtığı acının çukurunda,
Yüzü kışlar kadar soğuk
O bilinçli kötülük.
Arınsa ömrümüzün kiri, kederi,
Donup kalmasa dudaklarımda,
Bir suç gibi öpüşün
Bencilliği andıran o buruk tadı.
Mutluluk dokunsa çoğul yanıma.

Seni öpsem ve dünya
Kurulsa yeniden
Sevgi kadar yumuşak,zengin ve ak.

Şükrü Erbaş