Koptu canımın ipleri
Hasretinden kalma ne varsa ruhumu acıtan
Yokluğuna yenik şimd...i...

Yüreğime bir bahane bıraksaydın giderken
İçimdeki sen üşümezdi böyle
Elveda derken...
Sen diye basardım bağrıma sabrımı
vuslatına doğacak günden umudum olurdu
Çıkarırdım ellerimi ayrılığın cebinden
Ardından dökeceğim bir avuç su
Acımı soğuturdu...

Sustun
Anladım dönüşü yoktu bu gidişin
O an devrildi içimde koca bir çınar
Gizledim yüreğimin aslını
Kal demelimiydim bilemedim
Sözüm sustu bizi terkedişine
Ses oldum bizden vazgeçişine
Nefesimi yakan ahtan dilim aşındı...

Şimdi ismin dudağımda ıslak bir kederin öyküsü
Aşka kırgın bir şarkının sesi dilimde
'İçimdeki fırtına dinmedi' der hâlâ
Alışamadım yokluğuna
Gözyaşımı bıraktım beni unuttuğun yere
Bana gelen yolar kapalıydı kalbinde
Dönüşünü beklediğim yıllar aşındı...

Yanağımda izi kaldı hüznümün
Hasretinin yaşıdır yüreğime düşen
Gözlerini gömsem de gözlerime
Unuttum sanma
Hayalinin gölgesidir bakışıma ilişen
Yaşımdan büyük sevdim ben seni
İçimden kaç sen geçirdim yokluğunu hasretinle bölüşen...

Aşk olup seni yazdım her dilde
Her yüzde seni gördüm
Duymadın kalbimin hıçkırıklarını
Sen bana sağır
Ben senden başka herşeye kördüm
Sana susuzluğum kadar
Mecnun'un dudağına değen su
Leyla'nın yüreğine düşen kordum
Aşkınla çıralıydım
Seninle yanıp seninle söndüm
Savruldum vedalarında
Sensiz bir tutam küle döndüm...

Hasretini içtim tutunamadığım ellerinden
Ruhuma düştüğün kadar düştüm karanlığına
Yoruldum yokluğundan
Özlemine doydum...

Şimdi sorma bana nasılsın diye
Gözleri dalgın bir ben düşmüş yüzümün matemine
Adını sildiğin yere hasretini yazıp da ağlar
Eylül yaprağını dökmüş içimde
Saçımda solan yazın hasadını bağlar...

Yokluğun kışa düşmüş
Yüreğim kar altında
Ruhumdan kanadı kırık kuşlar uçuşur
İçim ağlar yarama
Canım tutuşur
Yar olamadı yüreğim yüreğine
Kirpiğimin uzanamadığı uzaklara attın beni
Dilerim Tanrı'dan
Gözlerim gözlerinle mahşerde buluşur...

Şiir; Arzu Karadoğan