Elçin Gelir - Bazı Aşklar Yarım Kalır

Yağmurlu bir gündü.
İkisi de sırılsıklamdı.
Kadının saçları tel tel olmuş yüzüne değiyordu.
Sanki bulut ilk kez ergenliğe girmiş gibi boşalıyordu.
Adam kirpiklerine kadar ıslanmıştı.
Kadının gözleri öyle güzeldi ki,
Adam kendi gözlerinden utanıp bakamamıştı.
Kadın içinden geçirmişti.
Nasıl bir gülüştü adamın gülüşü.
Ölüyü diriltir, yarayı iyileştirir, cehennemde yanarken cenneti yaşattırırdı insana.
Kadının elleri çok üşüyor olmalıydı.
Eldivenlerine bile dikkat etmişti adam.
Kadın başını önüne eğmiş yoluna devam etmişti.
Adam o an nereye gitmekte olduğunu bile unutmuştu.
Kadını takip ediyordu.
Her akşam aynı saatte geliyordu adam, kadının her akşam girdiği evin önüne.
En son bir not yazıp bıraktı.
‘’Yağmurdan daha bereketli gözlerin’’
Kadın notu okur okumaz O’nun yazdığını anlamış ve aynı kağıda cevap yazıp bulduğu yere notu geri bırakmıştı.
‘’Ellerim bile seni görünce titreyen yüreğim kadar titremedi’’
Adam cevabı gördüğünde,
Tekrar okumuştu.
İnanamayıp bir kez daha
Sonra bir kez daha.
Birbirlerine şiirler yazmaya başlamışlardı.
Adamın el yazısı harika, kadının ki bir o kadar çirkindi.
Ama ne önemi vardı ki yazılanların dışında…
Sonra bir gün görüşmeye karar verdiler.
Kocaman bir aşk büyüttüler içlerinde.
Adam yolun bir karşısında kadın bir karşısındaydı.
Adam karşıya geçerken bir arabanın altında kaldı.
Öldü.
Ve kimse duymadı kadın içinden konuştu.

‘’Adamım.
Güzel gözlü, güzel yüzlü adamım.
Neden beni bırakıp gittin?
Ellerimle değil seninle tutundum ben hayata.
Daha sana yazımın neden çirkin olduğundan bahsedecektim.
Seni çok sevdim.

Ben daha sana parmakları olmayan ellerimi gösterecektim.’’