Hiç Insanların derinliklerine indinizmi?

[Myself]

Hiçbir zaman kendimi tam yansıtamadım hayata , hep eksiktim..
Belkide hayat'a ve Insanlara güvenmediğimdendir..
Yada bazı şeyleri görememdendir.Ama şunu istemişidir hep ; ve yapmışımdırda.
ßen hayatı ve Insanları bana gösterdikleri gibi kabullenmem ; Içlerindeki ıssız duyguları keşfetmek isterim . ßunu çoğu zamanda başardım.. Bunu kendim içinde istediğimde ise çokmu şey isteniş oluyordum.? Bu keşif bir güven gösterisi değilmidir.? Senin için çaba gösteren kişileri görmek..
Bir risk almam gerekti bazı şeyleri yaşayım öğrenmem için.. buna hazırmıydım. Aklımda şu vardı . Onca yaşadıklarımdan sonra buna gücüm varmıydı bunun üstesinden gelebilirmiydim? Oysa bu ana kadar bırakmıştım kendimi akıntıya gücsüzdüm , bitkindim savruluyordum , okyanusda..
Ama her zaman şunun bilincindeydim ; yaşadığım sürece sorumluluklarım olacakdı ve hayat basıtırıyordu risk Almam için...

Hani renkler vardırya hep ayrı ayrı birşeyleri ifade eder ; Ben gök kuşagındaki renkler gibiyim iç içe , hiçbir zaman hiçbirşeyi ifade etmedim edemedim..
Belkide en iyisi buydu herşeyi için barındırmak , ama bunu yansıtamadıkdan sonra bunun bende olamsı neyi ifade ederki?


Hayatımda her zaman ne muhtaç olmak nede muhtaç etmek için bunlara karşı savaştım..
Herşeye şüphe ile baktım keşkelerle yaşamamak için..
Bu yüzden kimse anlayamadı içimde ne fırtınalar yaşandığını ; Kimileri yagırdadı kimileri ise pes etti benim içimdeki Issız adaları keşfetmekden..
Ama hepsine saygı duyuyorum , çünkü ben bunun bilincindeyim zor biriyim.. bunu onlardan istemedim isteyememde , Çünkü istediğim şey bana göre çok büyüktü .. Hepsini her zaman saygı ile anarım..
Bazı şeyleri kısıtladım hayatımda , hatta hayattan bile soyutladım. Korkuyordum gene hata yapmakdan , Insanları üzmekden , üzülmekden..
Herzaman tek hedefim "IYI bir Insan " nasıl olmalıdır profilini izledim.. pek konusmadım izledim
Izlediklerimide aklımda yorumladım harmanladım.. Ama bunları yaşarken sürekli aklımda Soru işaretleri artıyordu , ve bu beni tüketiyordu bildigime karşın bile.. Ne zordur bilerek yok olmak..
Hep kendimi şöyle yorumlamasımdır.
Heni arılar vardırsa kendilerini korumak için İğnelerini saplayarak hayatlarına son verirler..
ßen bunu bile başaramadım İğnemi batıramadan kırıldı , bunu bile yapamadım..
Artık düşünme safhasındayım , içimdeki Fırtınayı düşünceleri şüpheleri çözüm aramalıyım bildiklerimi gördüklerimi harmanalamam lazım..
Bu zaman işde beni yok eden aklımı başımdan alan bilerek aldes yaptıgım ve kendimi yalnızlıga karanlığa iddiyim an..
Oysaki hayallerim vardı umutlarım vardı , bu nankör hayata dair..
Iyı bir Insan olmak herzaman iyi bir insan olarak anılmak..
Oysaki bunun için çabalarken daha kötü oluyordum..
Kendimi tüketiyordum Ruh'en yok oluyordum..
Kim bilebilirdi benim içimde neler yaşadıgımı ? kim . Ama sizlere kızmıyorum kızamam sizlerde haklısınız..
şairin dediği gibi : "tükenmişdi inancım bu nankör hayata dair " Gelirmiydi tekrardan hayata olan güvencim Insanlara Olan inancım
beş para etmez değerler için ONUR'larını ayaklar altına alan Insanlara?
Sanmıyorum , ben bunu kabullenemem En değerli varlığımı ONUR'umu ayaklar altına alacak pasına inanmak..
Hayır bunu yapamam bunu kendime yapamam aklıma ozaman 2 yıldır boşunamı kendimi hayattan Insanlardan soyutladım?
Kırmamak , kırılmamak için ne anlama kalırdı.
Ben şunu bilirim "Damlaların büyüklüğü değil Sürekliliği önemlidir" hep bu mantıkla baktım önüme..
Mantık dedik...
Herzaman mantıkla baktım hayata ama yanlış yapmışım şunu unutmuşum Insanlar bir robot değil Onlarında bir kalbi var..
Sonra bir felsefe edindim kendime.. "Aklımla görüp kalbimle işitmek" bunu felsefe edindim..
Ve bu güzelliği öğreniyorum kavrıyorum eskisi gibi umursamamaya calısıyorum yasadıklarımı geçmişe bağlı kalmamaya çalışıyorum..
Ama geçmişim onlar benim çabukda bırakamıyorumki.. Geçmişi olmayanın geleceği ASLA OLAMAZ.
Şuanki durumumu bir labirente benzetiyorum..
Sürekli arayış içersindeyim Zaman karşı yarışıyorum...