Getir Gözlerini Öleyim / Arif Nazım

Gözlerini getir yarı umutsuzluğum
Yaprak gibi döküleyim önüne
Solayım, beter olayım
Gözlerini getir, Öleyim...


Bilmeden çocukça sevildiğini,
Ve bayram sabahınca beklendiğini,
Kaf Dağı’ndan güneş getirir gibi,
Gözlerini getir.
Getir gözlerini, Öleyim...


Kimsesizim,
İlk kez bu kadar suskunum
Sana söyleyemiyorum
Yıldızlara uzanmışım her akşam
Ve bağlanmış,
Ve kınanmış,
Ve hep karşında yitirmişim.
Ne olur, gözlerini getir
Ustam! Getir gözlerini, Öleyim...


Ben biraz şairim, biraz divane,
Çarmıha gerseler öldüremezler
Sırrım saçımda değil, yüreğimdedir
İstersen dost, istersen düşman gibi
Gözlerini getir.
Ustam! Getir gözlerini, Öleyim...


Ben yine kaybettim, görmüyor musun?
Şafak yangınından yaralı çıktım
Ve ben ustam,
Gözlerinle yakılası bir şiire başladım
Kaçtıkça sana döndüm.
Ve artık gülü bıraktım,
Menekşe yaprağını,
Kitaplarımı, Suskun maceramı...
Bu şiir bitsin
Bana, peşini bıraktığım bir hayatı değil,
Gözlerini getir.
Ustam! Getir gözlerini,
ÖLEYİM...