Yüzyılın en ağır yenilgisiydi Aşk.

Yüzyılın en ağır yenilgisiydi ' Aşk '.

Cepheye mermi taşıyan kadınlar
yerlerini
yüreğine mermi gibi adamlar taşıyan kadınlara bıraktı..

Cephede cengaver gibi savaşan erkekler
yerlerini
Kendisini seven kadını savaş meydanında bırakıp kaçan erkeklere bıraktılar..


Yüzyılın en dahi komutanıydı Hayat..
Hiç mutluluk kaybı vermeden, zafer kazanan..

Olcay Derecik

Bir ''yas'' gecesinin daha sabahına geldik..
Köze köz , Düşe düş mücadelenin sonunda ,
yine galip sensizlik ,
yine garip bir sessizlik
ve yine o muhteşem baş ağrısı...
Mevsimlerden kaynaklı alınganlıkla
ve
sana odaklı yaşama biçimimin neden olduğu dalgınlıkla,
yeni bir güne,
sersemletici bir hafiflikle başlıyorum.
İçimde kendim yokum.
Sende de yokum.
Olmayan şeylere inanıyorum.
Öyleyse hasta ruhluyum.
Dışarda bir çok aptal var.
Evde zekice şeyler planlamak gibi bir becerim de yok.
Bende mi çıksam.
Of.
Sıkıldım.
Yaratıcı bir fikrim yok.
Ama ' Yaratıcımın ' bir fikri var .
'' Dua et '' diyor .
Oysa dualarım seninle .
Benimle değil...
Benimle ilgili hatırladığım tek şey sensin.
O halde ben gerçekten hiçim.
Niye yaşıyorum o zaman?
Zorundayım değil mi.
Evet . Bu zorundalıklar.
'' Öyle olmak zorunda '' cümlesinden nefret ediyorum.
Neden istediğim gibi olmak zorunda değil ?
Niye benim istediğim benim değil,
neden benim sevdiğim benimle değil,
ben neden böyle sana değil de,
dört dörtlük olabilen tek varlık olan
'' A dört '' kağıdına içimi döküyorum?
Delirdim.
Biri beni dinlesin.
Ki bu lütfen mümkünse '' Rabbim '' olsun.
Çünkü ondan başkasına anlatamayacak kadar çok acım var...

Kırgın ve yorgun zamanların bir intikamı olmalı.
Bir sabah,
uyandığımda beni seyrederken yakalasam seni, kâfi...

Sabaha kadar diner yağmur,
sen öyle pencere kenarında
gözünden inen yaşlara yaslandırırsın geceyi...
Sabaha kadar inler, içindeki hüzün.
Sen, aldığın nefesi dinler dinler ,
duymazdan gelirsin saatin tik taklarını.
Ne bir damla uyku,
ne kaderinin mutlulukla uyumu,
hiçbiri yok,
olabilirliğinin de hiç şansı yok.

Biri olsun istedim hep,
adımdan başka bir şeye ermesin aklı.

Akıl kârı saymasın bensizliği
ve sanmasın Aşk diye, başka birini..

Biri gelsin,
geçmişimin üzerine örtsün gözlerini,
kapatayım acılarımı ..

Beni bekleyen biri var mıdır?
dedim , hep.
Benim gibi çok sevebilecek
ve sevilmekten başka bir şey istemeyecek biri.

‘ Çok sevse yeter ‘ diyecek biri.

Aynı özlem içerisinde iki yürek, karşılaşırdı elbet.
Ama diyemezlerdi,
‘ Keşke sen olsaydın! ‘ ...

Çünkü hayat,
İki iyi insana,
Aşkı birbirlerinde tattırmazdı..

Karşılaştık,
Diyemedik..

Sustuk,
çok susturulduk diye belki.

Ama biri olsun istedik yine de,
adımızdan başka bir şeye ermeyen aklı.

Aklımız birbirimizde kalsa da,
Akli dengesi bozuk yalnızlıklarımıza geri döndük…

İlk kez birinden ayrılmıyordum ama,
sanki o çengelli iğneyle etime tutturulmuştu
ve özledikçe canıma batıyor, kanıyordum..

Bir şey vardı onda çözemediğim.
Zor bir problem.
Bana denk olmayan bir denklem gibi,
eşitsizliği bulmak için
formaliteden bir formül olarak önüme sunulmuştu sanki..

Yorulmuştum
bir kez daha aldanmaktan.
Bıkmıştım,
Birini hiç gitmeyecekmiş gibi '' Sevme Hatası '' hastalığından..

Herkes gidiyordu.
Bir şekilde, bir hafta, bir ay, bir yıl kalınıyordu en fazla.
Bir nedeni olmalıydı
ve bu nedeni bulmadan Aşkın karşısına çıkacak cesaretim yoktu..

Geceler boyu, bunun nedenlerini sorguladım.
En son cümlelerini beynimde defalarca tekrarladım.
'' İkimiz için de en iyisi bu '' ..
Ne demek isteniyordu burda ?
İkimiz için en iyisine karar vermek için nelerden vazgeçmişti
ya da neyi göz ardı etti de, bu bana hiç iyi gelmedi?

Cevabı da beraberinde götürmüştü sanki.
Yokluğuna alışamıyor, deli gibi özlüyor
her geçen gün kopuyordum kendimden..

Dışarıdaki yaşama kapılarımı kapatmış,
içimde kopan fırtınanın
'' Ne koparsam kârdır '' uğultusuna kulak kabartmıştım..

Özleniyordu.
Biliyordum umursuyordu,
ama bu ayrılığa bir son veremiyordu.

O da özlüyordu biliyordum,
ama Aşka son verecek kadar biten şey neydi ?
bulamıyordum...

Arada bir uyuyordum.
Kesik kesik.
Rüya görmeye fırsat yoktu.
Ama onun da kendini unutturmaya hiç niyeti yoktu.
Ne zaman dalsam ,
muhakkak bir yerde elele görüyordum ikimizi.

O bu ara neler yaşıyordu ?
hiçbir fikrim yoktu ...

Deniz eğildi kulağına Martının,
''Yapma '' dedi ve ekledi;
''Maviliğime aldanıp dalma sularıma, balık yaşamıyor içimde artık.''
Tebessüm etti Martı…
''Sadece balık için mi dalıyorum sanıyorsun maviliğine? ''
'' Ya neden? '' diye sordu Deniz…
Sen ve Ben dedi Martı;
'' Bir çok aşığın fotoğraflarında aynı karede yer alıyoruz.
Bir çok ayrılanın sakladığı resimlerde de…
Balık yok diye seni terk etsem,
o fotoğrafları da terk etmiş olmaz mıyım? ''
''Ben açlığa ayıp olmasın diye değil,
Aşka ayıp olmasın diye hâlâ sendeyim…''