Yüzün,
bütün caddelerine asılmış yüreğimin.
Aranıyorsun...



Olcay Derecik

Sesin,
tüm kırgınlıkların ötesinde,
garip bir ferahlık sunuyor insanın içine.
Vazgeçemeyeceğim tek şey sensin...



Olcay Derecik

Kendini ifade edecek cümlelerin içinde
yer almayı kabul etmez bazen hiçbir harf.
Suskunluk bundan , utanç bundan.



Olcay Derecik

Yerin kulağı var,
Yarin yok..
Duymamış içimdeki sultanlığının en sağır haliyle
kendisini sevdiğimi...



Olcay Derecik

Sen hep, en güzel yanlarını giyinip gelirdin aklıma.
Sevgide saflık buydu...



Olcay Derecik

Uyudum geçmedi,
ne acı, ne kahır, ne stres, ne üzüntü.
Bir tek sen,
rüyamın, aklımın, kalbimin içinden geçtin sayısız kez...




Olcay Derecik

Kalbime iyi ne gelen ne varsa , seninle ilgili.
Beni kötü yapan ne varsa , senin ilgisizliğin...



Olcay Derecik

Hayat beni boktan birine çevirmeden önce, çocuktum.
Akşam ezanından sonra eve dönmek en büyük kabahatım,
terli terli su içmek , tek yasaktı deldiğim...
Matematikten ilk zayıfım,
ailemi ilk hayal kırıklığına uğratışım,
elalemin çocuğu takdir almış, sen neden almadın sorusu da,
karşılaştığım en büyük sorundu...
Sonra büyüdük.
Çaresiz, herkes gibi.
Önceleri acayip istekli ama.
Sokakta rahat sigara içebilmek, kahveye gidebilmek
18 yaşını doldurmuş olmaya olan özlem hep bundandı...
Aç hayatın önüne yem diye atıldım 20' li yaşlarda.
Rutubetli , kışın soğuktan donmak üzere tasarlanmış bir gecekondu,
büyük metropol İstanbul ve Ben ...
Sonra daha da büyüdüm,
kendimde her gün küçülerek.
Sevdiğim insanları hayal kırıklığına uğrattım,
iyi bir evlat, iyi bir dost, iyi bir komşu, iyi bir baba,iyi bir sevgili
liste uzun işte,
iyiye dair hiçbir şey olamadım...
Orta yaşı geçtikten sonra,
elinde sadece,
sevdiklerini mutlu edebilmek kalıyor insanın.
Onu da yapamıyor,
başlarına iş açıyor üstelik...
Bu kadar hatayla, yanlış bir hayatta,
daha fazla kimseyi rezil etmeden,
kendini de feda etmesi gerekirse
yani ne lazımsa
bir an önce yapmalı insan....
Önce nereden başlayacağını bulabilirse,
Her şey son gibi gözükürken...



Olcay Derecik

Çok geç kavramını kavratmaya çalışıyorum gözlerime.
Saat, karınca çalışkanlığında
akreple yelkovanın çöpçatanlığına soyunmuş.
Uykum soyulmuş,
boşaltılmış ne varsa içimde.
Dizlerinde uyuduğum Annem uzak,
dizelerinde huzur bulduğum şairler ölü,
siyahlara bürünmüşüm,
alın yazım yazılırken, dürülmüş aynı zamanda defterim,
bilmeden büyümüşüm...



Olcay Derecik

Günlerden cumartesi,
yokluğunun hemen ertesi.
'' Günaydın birtanem '' mesajın olmadan uyanıyorum ilk kez.
Boğuyor beni bu ev, atıyorum kendimi dışarı.
Bağcığını bağlamayı unutuyorum ayakkabılarımın,
almıyorum evimin anahtarını üzerime.
Vazgeçiyorum işe gitmekten.
Bir çiçekçi kadının elinden aldığımız gülü,
ömür boyu saklayacağını söylediğin sahile gitmek istiyor canım.
Binmiyorum otobüse, yürüyorum.
Yoruluyorum, vız geliyor, duraksamıyorum.
Saatler sonra,
ellerinin ellerimde görüldüğü en son yerdeyim işte.
Yokluğun nasıl da belli oluyor sevgilim.
Deniz daha az mavi bugün,
Siftah yok balıkçılarda,
'' rastgele '' demedin ya.
Çiçek satılmıyor bugün,
Alınacak bir sen yoksun çünkü.
Çimenlerde yok aşıklar, yastalar.
Dizlerim ağrıyor sevgilim,
hayır hayır romatizmamdan değil,
Yağmurda yağmayacak.
Uzanmadın ya bugün,
Canı çekiyor işte dizlerimin, boynunun kıvrımlarını...
Kulaklarım uğulduyor.
İşte tam burada
'' Seni seviyorum '' diye fısıldamıştın kulağıma.
Diken diken olmuştu tüylerim.
O an kaç kez üst üste sevmiştim seni.
Bu sensizlik bana göre değil.
Hangi kıyıya vursam, cesedimin cebinden adın çıkar...



Olcay Derecik