Çanakkale

Söyle arkadaşım' dedi Anadolulu Mehmet
yanıbaşındaki Anzak erine,
Nereden kopup gelmişsin,
neden çökmüş bu mahsunluk üzerine?

Dünyanın öbür ucundan dedi gencecik Anzak,
öyle yazmışlar mezar taşıma.
Doğduğum yerler öylesine uzak,
örtündüğüm topraksa gurbet bana.

Dert edinme arkadaşım dedi Mehmet,
değil mi ki bizlerle birleşti kaderin,
değil mi ki yurdumuzun koynundasın ilelebet,
sende artık bizdensin,
sende bencileyin bir Mehmet.

Çanakkale toprağının
üstü cennet,altı mezar,
kavga bitmiş mezarlarda
kaynaş olmuş yiten canlar.

Ya sen dedi Mehmet
oyun çağındaki İngiliz erine,
Yaşın ne senin kardeş,
böylesine erken buralarda işin ne?

Yaşım sonsuza dek onbeş
dedi ufak tefek İngiliz eri.
Köyümde askercilik oynar,
coştururdum trampetimle bizimkileri.
Derken kendimi cephede buldum,
oyun muydu,gerçek miydi anlamadan
bir sahici kurşunla vuruldum.
Sustu boynumdaki trampet,
son verildi böylece oyundan bozma işime.
Gelibolu'da bana da bir mezar kazıldı,
mezar taşıma ON BEŞİNDE TRAMPETÇİ yazıldı.
Öyküm de künyem de bundan ibaret.

Yağmur yağıyordu usul usul toprağa,
gözyaşları düşerek üstüne,sanki
damla damla ağlıyordu uzaktan uzağa
sahibini yitiren bir trampet.

Ya sizler dedi Mehmet
dünyanın dört kıtasından
mezarlar dolusu erlere,
hangi rüzgar savurdu sizleri
bu bilmediğiniz yerlere.

Kimi İngilizdi,kimi İskoç,
kimi Fransızdı, kimi Senegalli,
kimi Hintli,kimi Nepalli,
kimi Avustralya'dan kimi yeni Zelanda'dan Anzak,
gemiler dolusu asker,
her biri niye geldiğinden habersiz,
Gelibolu'nun oya gibi koylarından sızarak
tırmanmışlardı dağa bayıra,
siper siper yara gibi yarılan toprak
mezar olmuştu savaş ardından onlara.

Kiminin burada yattığı sanılır,
Kiminin adı bilinse de mezarı bilinmez.
Kiminin de mezar taşında,
on altı,on yedi,on sekiz yaşında
ebedi istirahate çekildiği yazılı.
Çanakkale topraklarında,
her birinin erken biten yaşam öyküsü
eski yazıtlar gibi taşlara böyle kazılı.

Anlamaz mıyım' dedi halinizden kardeşler,
adına yazılı taşı bile olmayan asker,
Anadolulu Mehmet.
Ben de yüzyıllarca yaban ellerde
neyin uğruna bilmeden can vermişim,
kendi yurdum uğruna can vermenin tadına
ilk kez Çanakkale'de ermişim.
Uğrunda can verdikçe vatandı ancak,
ekip biçtiğim padişah mülkü toprak
değil mi ki sizler alamasanız bile,
bu topraklar almış sizi sizleri basmış bağrına,
sizlere de vatan sayılır artık Çanakkale.

Savaş bitti
Ölenler kaldı sağlar gitti,
köylü köyüne döndü evli evine,
kır çiçekleri geldiler akın akın
çekilen askerlerin yerine.
Yaban gülleri,dağ laleleri,papatyalar,
kilim kilim yayıldılar toprağa.
Siper siper toprağın savaş yaralarını örttüler.
Koyunlar koruganları yuva yaptı kendine,
kuşlar döndü gökyüzüne kurşunların yerine.
Çiçeğiyle,yemişiyle,yeşiliyle,
silah yerine saban tutan elleriyle
geri aldı savaş alanlarını doğa,
can geldi toprağa silindikçe kan izleri.

Yeryüzünde cennet oldu öylece,
o cehennem savaş yeri,
şimdi Çanakkale Gelibolu
bahçe bahçe,ülke ülke mezar dolu.
Üstü cennet altı mezar
Çanakkale toprağının,
kavga bitmiş mezarlarda
kaynaş olmuş yiten canlar.
Huzur içinde uyusun
vuruştukları toprakta
kavgadan kinden uzakta
yanyan dostça yatanlar.

Bülent Ecevit