Işık ışık gülüşünün gurbetindeyim yar! Öyle derinlerdesin ki....

[Ravza]

Dünlerden savrulan nâr ile tutuşturuyorum satırların ucunu...
Hasret penceresine tünedi yine kuşlar
Yokluğuna uzanıyorum boylu boyunca ey yar!
Hezârpare sözlerim kanıyor dilimde
Alnına katran çalınan karanfil rengi düşlerim
Yokluğunun içinde boz bulanık şimdi
Zaman iplik iplik sökülüyor ellerimden
Sözüne hasret yürüyor saatler insafsızca
Arıyorum ellerime iliştirdiğin duaları
Sensiz hüzün çalıyorum aminlerime
Giderken vurduğun turnaların yolunu gözlüyorum hala
Kırık dökük bir kaç düş kalsa da avuçlarımda
Kuşlarla savuruyorum onları gökyüzüne
Hasret acımasızca kol geziyor etrafımda
Elem sürmesini çekiyorum her gece yüreğime
Uçurum uçurum asılısın hala içimde
Işık ışık gülüşünün gurbetindeyim yar!
Öyle derinlerdesin ki....
Okuyamıyor seni kimseler içimin rahlesinden
Çığlıklarımdan sağır kalemler
Çözemiyor dilimi
Bendeki seni çizemiyor kağıtlara
Bastığım topraklar sızım sızım küf tutmuş acılarımdan..
Bulutlar ağlaşıyor gözlerimle
Göz verdiğim renkler siliniyor tek tek

Sadece ama sadece hasretinin kurşuni rengi kalıyor ellerimde..