hep mutlu sona vardırırım

[Ravza]

öyleki sabaha henüz açmakta papatya duruşun
inadına dik inadına sevdalı
rüzgarı seli görüp yaşasada soğuğu kendi içinde
inadına mağrur inadına kırılgan
ama bir yürek ki tüm zorlukları aşanda
kökleriyle sımsıkı tutunan da o
ben hep kırılgan duruşundan korkup
yaprağına zarar gelse fikri ağırlığıyla yaşıyorum
uzanıp yetemeyeceğimden korkuyorum
ben yanıbaşındaki diğer papatyayım
en az sen kadar duygularım
yetmesede bedenim ellerim şayet
sen uyurken ölebilirim
sen sabaha hala yanında say diye
sana gün boyu masallar anlatıp
hep mutlu sona vardırırım
sen farketmeden hergün doğ diye
her sabah başucunda uyanırım