Hüznün Adı : Sen !
 

Ana caddelerimde
Yapmacık asıllı gülücükler atardım şehre
Duvarları yüksek olurdu sırlarımın…

Kubbesi ağır gelirdi göğün üstüme
Nefesi daralırdı gecenin
Umudun bittiği yerde…

Arka sokaklarımda fırtınalar koparırdı çığlıklarım
hazmı zor bir acıya gark olurdu sensizlik
yalnızlık içinde düşerken bile düşlerim
yine de
kahpeliğe vurulurdu firarlarım ...

isyanları yatıştırırken zor bela hücrelerim
her gece yeniden ağlayarak doğardı
ellerimde hüznüm
anlık enstantaneler yaşanırdı belleğimde
tavan arasında tozlanmış bir tabloya dönerken yüzün …

yok olurdu kimliğim bakışlarında üzgün…
sonra
nedensizce soyunurdu gözlerimde
intihara meyilli kirpiklerim…
ve
boğmak için uğraşırdı kendini göz pınarlarımda…
velhasıl
ağladıkça boğulurdu kirpiklerim…

sende durunca bitkin yüreğim
bozulurdu saatlerimin zembereği
uçuruma yuvarlanırdı ölüm ,tarlalarımda
aşk senin kucağına düşerdi hep
hüzünlerse benim…

kahpe bir kadın edasıyla dikilirdi gözlerime vücudun
acılara boğulurdu şehir yine
ve
hüznümün adı sen olurdun…

(FERAY İLERİ)