Ne Kadar Sevdiğimi Söylesem de !.

[Orhan-38]

Ne kadar sevdiğimi söylesem de !.

Ne kadar sevdiğimi söylesem de,Güneşin batıdan doğmasını beklemek gibi, imkansız artık sana kavuşmak.Dev bir aşkı devirdik biz seninle o doğmamış çocuklarımızın cennetini çiğnedin ayaklarının altında.

Tüm mutluluklarımız yarım kaldı sensiz çekilmez oldu şu hain geceler.Gökyüzü de bambaşka artık, yıldızları saklar oldu karanlığında… Bir dilek bile tutamıyorum anlıyor musun ? Her şey yasak gibi,O dar sokaklarda, o ıssız caddelerde başımı eğip,Ellerim ceplerimde dolaşıyorsam sebebi sensiz yaşlanıyor olmam.Seni sevdiğimi söylediğim 'o an' gözlerin yaşlara mahkûm olmuştu, Ve öyle güzel parlıyorlardı ki, öpmeye bile kıyamadım. Şimdi öpmeye kıyamadığım gözler,Başka biri tarafından mı küstahça sevilip öpüldü ?

Yaşanmışlıkları unutuyorsun ruhum, bu kadar çabuk olmamalı.Ben hala kanarken, birileri tarafından öpülmemeli dudakların! Tutulmamalı asla ellerin...

Zaman zaman adını duyduğumda,herhangi biri adını seslendiğinde, izlediğim filmlerde adın geçtiğinde en sevdiği oyuncağını kaybeden masum bir çocuk gibi hıçkırıklara boğuluyorum.

Elimde değil, kahretsin ki elin elimde değil, Kendi parmaklarım itiyor gözyaşlarımı yanaklarımdan… Biten bir aşkın acısı adaletli davranmalı, o denli yakmamalı,Biten bir aşk hatırlanmamalı. Biten bir aşk bittiği an unutulmalı.

Özlüyorum ruhum.En çokta sevdiğimiz kış mevsiminde özlüyorum seni.Ellerim belini sardığında, o an boynuma sarılırdın. Saçlarımda dolaşırdı parmakların nefesini hissederdim.O sıcak nefesin tenimde dolaşırken ‘işte sevmek için bir neden daha’’fısıldardım yüreğime sessizce...Biliyor musun ? Ben dört mevsimi de seninle sevdim!

Aşk sonu olmayan bir yoldur. Ve ben seninle yürümek, seninle yaşlanmak istiyorum demiştin.Öyle bir yerdeyim ki şimdi ne geri dönebiliyorum, ne de yola devam edebiliyorum! Kayboldum ruhum! Bıraktığın yere dön, korkuyorum yalnızlıktan. Bir başıma çok korkuyorum gecenin ürperten siyahından! İlk öpüşün hatrı olmalı dön! Ellerimi ceplerimde saklamaktan yoruldum.Mutlu bir mektup yazmayı o kadar çok isterdim ki…Mutluluktan kelimeleri seviştirmeyi, Harflerimin gülümsemene neden olmalarını ve hatta,Mutluluktan intihar eden gözyaşlarının,Nedeni olmalarını o kadar çok isterdim ki…

Ama yazılmıyor işte, olmuyor! Üzüntümü kağıtlardan bile saklamayı beceremiyorum!Acınacak haldeyim değil mi ? Acıma acı da katacak,Bu mektubu hiç okuyamadan,tozlu raflara kaldırmak…Küçük yüreğimde yaşadığım o dev aşkın kırıntılarıyla avutuyorum kendimi.Hala sen kokan kıyafetlerimle örtüyorum üzerimi, bir ölüyü örter gibi…Hala fotoğraflara sarılıp uyuyorum, toprağa sarılır gibi…Ve hala bıraktığın yerde bekliyorum seni, yaşıyormuşum gibi..

Seni çok seviyorum, ruhum… Seni hala çok seviyorum...

''Gönderilmemiş aşk mektupları''