Aşk,her şeydedir ama hiçbir şeyde görünmez

“Hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar?
Hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyar?
Derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar.
Ah insanlar! Her şeyi bulup kendini bulamayanlar…

Charles Bukowski

Hayal ettiklerin seni bıraktığında,hayal etmekten vazgeçmenin ne demek olduğunu çok kişi bilmez

Ağlamamak için dişlerin kırılana kadar sıkmayı. Bir şarkıyı sabahtan akşama kadar dinlemenin ne demek olduğunu bilemezler.
Tüm yüzün şişmişken “çok uyumaktan” diye yalan söylemenin ne demek olduğunu kimse bilemez.
“Herkes beni terk etti” demek zorunda olmanın, kazandığını düşündüğün anda kaybetmenin ne demek olduğunu bilmek zor.
Göğsüne her gün oturan yumruyla arkadaş olmanın, ağladığında kimsenin şaşırmamasının,bunca şeye “alışmış” olmanın zorluğu.
Kimse tahmin edemez.
“Tutunduğun tüm dalların kırılması” sözünün aslında senin tüm hayatın anlamına gelmesi, artık uyurken bile geçmemesinin, senin için “insanların iyiliği” diye bir şeyin anlamını yitirmesinin ne demek olduğunu senden başka hiç kimse bilemez.

Hergün tekrarladığın kelimeleri bilemezler.
Sevme. Güvenme. Ağlama,ağlama,ağlama.

Durmadan özlemek seni..
Nasıl bir şey şu aşk dedikleri? Bir insanın başka bir insanı bu kadar sevmesi, bu kadar fazla özlemesi, bu kadar fazla gözünden sakınıp, bu kadar fazla alışmış olması normal mi sevgilim? Benim kalkıp kalkıp şehrine gelmem, senin yollardan vazgeçip yanıma düşmen, 3 gün görmeyince 4.günü soluğu birbirimizin yanında almamız sadece aşk mı? Ötesinde ne var bu duyguların? Seni bu kadar deli eden, aşık eden, mutlu eden ne sevgilim; beni böyle sakinleştiren, kadın yapan, aşk yapan ne sevgilim? Cevabımız yok biliyorum, belki de sırf cevabımız olmadığı için bu kadar güzel yaşıyoruz kim bilir…
Çok istemiştim seninle güneşli günleri aynı şehirde yaşamayı, çok içten dilemiş olmalıyım ki bahar bu sene erken geldi sevgilim… Aynı şehirlerde, seninle elele ve doyasıya yaşayabileceğim kadar erken geldi… Erken gelmese de darılmazdım, ama gelişi mutlu etti beni… Diğer baharlardan farklı bu bahar; sen varsın, ben varım, en önemlisi biz varız… Uzun yürüyüşlerimize, uzun sohbetlerimize, kahkahalarımıza ve sarılmamıza şahit olacak koca şehirler var önümüzde boylu boyunca uzanan, güzel aşkamüstüleri var…
Şarkılar geçiyor içimden, şiirler, masallar ve rüyalar gözlerimden… Sevebileceğimiz şarkıları özenle ayırıyorum kenara, tek tek seninle paylaşmak üzere. Ben hala okuduğum kitapların altını çiziyorum “Altı çizili yerleri okusan yeter sevgilim…” diyebilmek için ve rüyaları seviyorum alelacele sana anlatmak, ne güzeldi diye iç geçirmek için…
Yazmak istediğim ne çok şey var aslında; düne dair bu sabaha dair ve sana dair… Yetmiyor kelimelerim, yetmiyor cümlelerim ve yetmiyor yüreğim… Kalemimi susturuyorum şimdilik sevgilim…
Seni çok seviyorum..

Savurur sevdan sevinçten hüzne…
Senli bir gün senli bir geceden sonra yine veda ettim şehrine, bu defa daha derin bir hüzünle… Yanından ayrılmaktan çok yanında eksik kalmak üzdü beni bilemezsin… durgunluğum, donukluğum bir yanda; seninle attığım kahkahalar, seninle paylaştığım anlar ve dahası öte yanda… İnsan aynı anda bu kadar fazla şeyi nasıl hissedebilir ki? Bu kadar korkarken nasıl bu kadar güvende hissedebilir, bu kadar dalgınken nasıl pür dikkat karşısında duran suratı ezberleyebilir?
Ezberledim sevgilim, herbir hücreni ezberledim öyle uzun uzun bakarken sana, parmak uçlarımı dolaştırırken yüzünde… Sıcaklağını hissettim avuçlarımda, gülüşünü aldım dudaklarıma ve gözlerindeki hüznü topladım gözbebeklerimde… Hüznünle delirip, gülüşünde kendimi buldum yine… Uzun uzun sustum, uzun uzun seyrettim ama sarılamadım… Seyretmekten alamadım belki de kendimi kim bilir…
Yeryüzünde kaç erkek var ki senin gibi sevsin bir kadını, senin gibi sahiplensin ve senin gibi içinde hissetsin? Yeryüzünde kaç erkek var ki gecenin bir yarısı sıçrayarak uyanan sevgilisini senin gibi sarıp “Buradayım sevgilim korkma” deyip sakinleştirsin, uykusu kaçınca uyutmak için her yolu denesin, başında beklesin, “Bir daha sıçrar mı?” diye kıpırdamadan öylece beklesin? Kaç erkek var ki sırf sevgilisi rahat rahat uyusun diye senin gibi sağından soluna bile dönmesin, böyle bir huzuru sunsun… Kaç erkek var ki senin gibi sabah sevgilisinin yanından ayrılırken uyandığında mutlu edecek notlar bıraksın? Kaç erkek var ki senin gibi sırf sevgilisini mutlu etmek için kurallarını yıksın?
Öyle mutlu ettin ki sen beni… Sesinle, öpüşlerinle uyanmak; uyanır uyanmaz tablo gibi bir kahvaltıyla karşılaşmak; çayımı nasıl içtiğimi bilen bir adam, sevgiyle bakan gözler, sımsıkı sarılan bir adam… Daha ne isteyebilirim ki? İstediğim, ihtiyacım olan her şey senken ben daha fazla ne isteyebilirim ki?
Keşke bir sonu olsa bu gidişlerin… Keşke her güne seninle başlayabilsem, her sabahı seninle karşılayıp her geceye göğsünde kapasam gözlerimi… Daha ne kadar beklememiz gerekiyor? Daha ne kadar üzülüp ne kadar sabretmemiz gerekiyor o günlere kavuşabilmek için, bilmiyorum… Her seferde daha zor geliyor şehrinden ayrılmak, sana veda edip öylece bu şehre dönmek… Her seferde daha çok içimi acıtıyor… Yanında olmak güzel, dünyanın en güzel hissi hem de, ama gidecek olma düşüncesi bazen önüne geçiyor bu sevincin… Sevincim hüzne dönüşüyor istemsiz… Ah keşke!
Ömrüm diyorum sana; hayata seninle başladığım ve senden sonra da bir hayat düşlemediğim için, bir hayat seçeneği daha olmadığı için…
Aşk diyorum sana; aşkın başka türlüsünü bilmediğim, böyle iliklerime kadar hissettirebilecek başka bir adam daha olamayacağı için…
Ailem diyorum sana; tek bir bedenle tek bir ruhla yeri geldiğinde baba gibi koruyup yeri geldiğinde anne gibi sevip yeri geldiğinde de abi-kardeş gibi destek olduğun için…
Eşim diyorum sana; bedenime, ruhuma bu kadar işlediğin, eksik kalan yanlarımı tamı tamına doldurduğun için…
Ve ben sonsuzluk diyorum sana; “Son” dediğim noktaya seninle vardığım, yeni duraklar aramadığım ve yeni limanlarda gözüm olmadığı için…
Her şeysin… Her şeyimsin… İyi ki!