Ey Yüce Peygamberim !.. Ey Canların Cânânı;
Terketti akl-ı selîm, dünya denen virânı.
Gör ki; devr-i cehâlet, yine sardı cihânı;
Ne Lût kavmi yok oldu, ne Medyen, ne Semûd'lar
Sanki hepsi yaşıyor, dimdik ayakta putlar.

Nice âlim türedi; küfürle şirk arası;
Bin parçaya böldüler, bıraktığın mirası.
Dillerinde.. İslam'a, "çağdışı" iftirası;
Kur'an'a kin kusuyor, hak maskeli haydutlar,
Duruyorlar Yâ Nebi, dimdik ayakta putlar.

Kalmadı merhameti, kardeşin kardeşine,
Hak, adâlet gelmiyor, zorbaların işine,
Gör ki; düştü ümmetin, yine bâtıl peşine;
Türbelerde adaklar, paçavralar çaputlar;
Dalâlet kol geziyor, dimdik ayakta putlar.

Ekranları doldurdu; kan, kin, nefret, cinsiyet;
Çağdaşlıkta şart oldu, sapıklarla ünsiyet.
Artık ayıplanıyor... Edep, hayâ, haysiyet;
Her kalıba giriyor, sahnelerde Tâğut'lar;
Görüyorsun, Yâ Resûl !.. Dimdik ayakta putlar.

Bir yanda zalimlere, kul olmuş münâfıklar;
Bir yanda nefse tapan, her zillete lâyıklar.
Hepsi Kur'an'a karşı, galibiyet sayıklar;
Alkışlarla kalkıyor, bugün artık tabutlar;
Ölüme baş kaldırmış, dimdik ayakta putlar.

Ey! Beşerin Rehberi... Ey! Nebiler Serveri;
Bilirim ki; bulunmaz, mü'minde aczin yeri.
Müsterihim. Etsem de, bunca şikâyetleri;
İslam ufuklarında, asla sönmez umutlar;
Bugün değilse bile, YARIN ÇÖKECEK PUTLAR!

CENGİZ NUMANOĞLU

(1998)