|
Erguvan Kokulu Yıllar Erguvan Kokulu Yıllar Bilmiyorum bugün sensizliğin kaçıncı yıldönümü Ve ben hep sensiz kutluyorum sensizliği Mutsuzca, umutsuzca… Oysa hala hayatında önemli biri olarak düşünürken kendimi Nerden bilebilirdim ki herhangi biri olduğumu Ölüm öylesine ensemizdeydi ki Bizse hiçbir şey olmamış gibi Erguvan yetiştiriyorduk derinliğimizde bir yerde Tabi öküz öldüren bir hasrete can dayanmazdı ya Biz dayanıyor, dayatıyorduk Ve bizler ölüm için neler yapmadık ki Koştuk, kaçtık, yorulduk, yorduk, ağladık, ağlattık Kendimize sustuk ve sonra kendimize güldük nedensiz İnadına yaktık sigaramızı Sırf kibritin kokusunu almak değil miydi amaç Biz değil miydik kibritin ucunda ki barut gramı kadar ölümden korkan Ve bizler ne korkular, ne kokular yetiştirdik Sonra ölümü kabul etmedik edemezdik Yaşamalıydık ve yaşatmalıydık içimizdeki “seni” Gelmişti ya da gelmek üzere Beklide çoktan geldi, galiba farkında değiliz Ya da fark etmemek içindi bu gayret Ya o bize erken gelmişti Ya da biz yaşamaya geç kalmıştık Belki birazdan gidecek diye kendimizi avutur bir hal içindeydik Oysa yalnız gitmeyeceğini ve bizden de bir şeyleri alıp götüreceğini Nerden bilebilirdik ki Fısıldamazsa kulağımıza erguvan Ya içimden “seni” alıp götürecekti ya da “içimi”… Ve savaş başlamıştı ve bitmek üzereydi birazdan Biliniyordu hangi geçmişten geldiği Fakat bilinmiyordu nereye gideceği Korkumuz buydu, korkumuz İçimizdeki sonun başlangıcıydı Nitekim kendi denizimizde sessiz sedasız boğuluyorduk Artık ne erguvan kokulu yıllar kaldı geriye Ne de yıllar… Ne son bir bakış nede son bir nefes bizden arta kalan Hiç hiçbir şey kalmadı artık bizden geriye Ne ben nede “sen” Hem beni hem içimden ”seni” aldı ölüm Hem de “içimi”... Bülent Gürakar |
| Saat: 10:36 |
Telif Hakları vBulletin® Copyright ©2000 - 2024, ve
Jelsoft Enterprises Ltd.'e Aittir.