Kader

Kalbimin tası attı yine benim,
Durduramadım sol şeritten gelen anıları.
Açıp baktım eski resimlere, resimlerimize,
Öylesine soğuk, öylesine uzağız ki…
Hiçbir karede sana ve bana ait izler bulunmamakta,
Aynı kareye nasıl sığmış bu yüzler.

Nasılda aldanmışım masumiyetine,
Nasıl inanmışım gözlerine.
Meğer bir farkın yokmuş diğerlerinden,
Oysa ben hep ‘’bir fark’’ aradım.
Gözlerimden akan pişmanlıklar,
Sana değil, kendime olan kızgınlığım.

Bir çocuğun kalbi vardı sanki bende,
O zamanlar yani seni severken.
Nerden bilebilirdim ki,
Bu kadar ağır sevebileceğini o kalbin.
Aynısının sende de olduğunu düşündüm,
Olduğuna inandırdım kendimi.
Ne zaman geldim yol ayrımına,
Ne zaman düştüm ayrılığın kucağına,
O zaman anladım sende kalp olmadığını.

Hem sen bilir miydin sevmeyi?
Yoksa bana mı uğramadı gönlün,
Beni mi sevemedin bir tek.
Ya da dur, söyleme!
Bir başkasında kaldı değil mi?
Tahmin etmiştim aslında,
Bana gelirken yaşadığın tereddütlerden.
Hep bir umut derler ya,
Benim ki de o misaliydi.
Sevemeyeceğini bile bile,
Misafir ettim seni kalbime.

Sonra umutlarla kaplandı kalbim,
Gelecek tüm düşlerime seni sığdırdım.
Döktüğün gözyaşlarını, aldığın nefesleri,
Kurduğun tüm hayalleri,
Hep kendime saydım.
Gittikçe yaklaşıyordun bana,
Adın kalbimin içine işliyordu sanki.
Salladığın o eli ‘’merhaba’’ sayıyordum,
Ne büyük aptallıkmış.
Anlamalıydım onca zamandan sonra,
O elin merhaba değil de,
El’veda eli olduğunu..


Gülüşünün altında yatan sertliği,
Sesinin arkasında gizlenen ümitsizliği,
Gözlerinde saklanan ihaneti,
Nasıl oldu da fark edemedim.
En çokta gülüşünü, sesini, gözlerini özlüyordum hâlbuki.
Allah kahretsin..
Yalanmış işte her şey,
Sahteymiş suretinin mimikleri.
Hepsi birer ölümcül darbeymiş de bedenime,
Haberim yokmuş benim.

Yılan gibi kıvrılan bir belin vardı,
Kıvrılan belin değil kalbinmiş meğer.
Bir kalp nasıl bu kadar yılan olabilir ki?
Nasıl sığdırabilir ki yalanları içine?
Sığdırıyormuş işte, geç anladım.
Ama öğrendim sende ihaneti,
Öğrendim aldanmayı, aldatmayı.
En çokta sözlerine kanarak,
Üstüne basa basa kanamayı öğrendim.

Adını siliyorum şimdi kalbimden,
Sözlerini ve suretini de.
Sana verdiğim, söylediğim ne varsa,
Şiirler, yazılar, sözler, yeminler,
Hepsini çekip alıyorum senden.
Hepsi bir boşluk heybemde,
Hepsi hiçlik.

Sonuma geldim galiba,
Elim tutmuyor artık kalemi.
Sana bu ellerle yazdığım,
Son kara mürekkepli ‘’kader’’.
Ve alnımın akıyla çıktığım,
Son ‘’şiir’’…