Ben SUSTUM!

Bütün noktaları‚ virgülleri‚ ünlemleri gride bırakarak susuyorum…
Varsın güller açmasın‚ nefesler gül kokmasın. Varsın eksik olsun baharlarda nazende güllere‚ hayatın can erikleri. Şahinler uçurmam karlı dağların zirvelerinden bundan böyle‚ turna kanadıyla yaralanmış mavi gökyüzümde mektuplarımı uçurtmam. Avare kalemim sen söyle son sözlerimi…

Bu vakte kadar‚ söz kalelerinin burçlarında mahkumdum‚ viran olmanın eksik kaldığı bir tutam acıyla‚ mürekkep renginde içimi döktüm zindanın duvarlarına!... Siyahın üstüne renk tanımayla‚ tanımak istemekle yaptığım hatayı‚ saçımdan an be an artarak avuçlarıma düşen aklardan öğrendim. Öğrenmeliyim artık susmayı ve susarken akıtmalıyım kıyamadığım gözyaşımı sağanaklardan… Bedel ise gülümseyen dudaklarıma düşen hüzün süsmesi katreler oldu…

SUSUTUM!
Kelamın kor kor yandığı‚ kor ateşlerde infilak eden sedamı‚ kızıl alevlere yar eyledim kelepçeli sonsuz sevdamı. İncecik bir sızıyla inlerken nağmelerim ney’in küdük kadimlerinde‚ son sözümü düşürdüm yüreğinin semahında sen sen diye dönerken… Sustum cana‚ canana‚ zamana‚ mekâna‚ mavi gökyüzünün beyaz tülbentli rüzgârsız bulutlarına‚ yerle bir olan kalbimin viran yurduna. Zamansız açan bir çiçek gibi‚ topladım yapraklarımı bir sabahın gün ışığında düşen kristal buz damlalarının üşüttüğü‚ goncamın içine gizledim. SUSTUM… SUSTUM!...
20110530__8131372332
Sustum…
Bağrımdaki çorak toprağa lotus çiçeğinin efkârını çekerek‚ çölde susuzluktan çatlayan dudaklarımın Leyla’nın serabıyla ararken ab-ı hayatı. Bir ceylanın tırnaklarının acısıyla ezildim‚ geçip gitti hayatımdan biranda sekerek. Harman vakti bir başak kesildim karayağız kıraç Anadolu topraklarında‚ biçmekten imtina etmeyen kader orağına boyun bükerek… SUSTUM!

Yüreğimin kulağına ağır gelir oldu son taktığın taş yakut küpeler‚ ne fark eder değil mi? Atlas ipek döşeklere uzanmak yâda herhangi bir çaput veyahutta sedir üstünde uyumak! Uykumun görünmez kollarının beni sardığı‚ meğer her saniye soluduğum benim son tabutummuş…

Küçük bir çocuk çehresiyle kanadı ufkumun derinlikleri… İçimdeki ateşler terk ederken o ıtri serinlikleri. Yasemenler de bivefa‚ erguvanlar da biçaresiszlik‚ gardenyalar bi muzdarip‚ güller kokmayınca bu bahar! Ansızın kırılınca zincirlere hükmeden zindanımın kafesleri ve yıkılınca üstüme sonsuz fezanın çatısı… SUSTUM!
Ruhum yara bere…
Kanıyor sızılarım her nefeste an be an…
Sözlerim kurudu nehirler gibi aziz dostum…
Ben SUSTUM!