Beni ölene dek sevemezsin sevgili.
Gelecekteki ''Ben''i tanımıyorsun çünkü.
Onu ben bile tanımıyorum daha.
Seninle hep anlarda buluştu kalbimiz.
Biten bir birlikteliğin ardından bir tek anlar kalır hafızamızda.
Silinir de bütün çirkinlikler, bir tekgüzel olan anlar kalır geride.
Işığın güzel düştüğü bir yüz, yüzdeki masum gülüşü sesli bir kahkaha belki...
Anların anısı yaşar yürek kuytularımızda.
Bütün hayata sıza o anlar.
Oysa güzel bakan bir gözün ışığı, ikinci kez aynı ışıkla bakamaz bir daha.
Sonra unuturuz da zor olanı, çekilmez olanıi gitmek için sebebimiz olanı;
geriye dönüp sarılmak isteriz yeniden sevgiliye.
Aslında sevgili değildir sarılmak istediğimiz.
Sadece o güzel anlardır.
Ama onu aslında bilmeyiz.
Zaten bu yüzden evde kalmış aşklarımızı ayrılıklarla evlendiririz.