Özlem Çekene Kılavuz



Özellikle sevmek ile özlemek arasındaki bağı sorgulayan satırlarda aklıma bir tek “O” geldi.

“özlem, sana, yalnızlığının değerini de öğretir, yakıcılığını da…”

“Özlem, örneğin, işitmeyeceğini bildiğin birisine_yalnızca ona; ama, kendi kendine _ “Neredesin ? ” diye seslenmendir.”

” Ne zaman hiç gitmeyeceksin ? ” sorusunun ise daha hiç sorulamadığı konum…

Ama en çok da şu satırları okuduktan sonra kendime itiraf ettim tüm cesaretimi toplayıp: -Evet, “O”nu özledim…

“Sevdiğinden dolayı mı özlersin; yoksa özlediğin için mi seversin?…

Belki, ikisi de _ belki, fark yok mu?

* * *

Özleyen, özlediğini ancak özlüyorsa, seviyordur.

Sonra tekrar cesaretimi topladım ve bunu gecenin bir yarısı, onun uyuyor olduğunu bir anda “O”na itiraf ettim: -Seni GERÇEKTEN özledim… (demek ki aslında ben “O”nu seviyorum)…

Özlem, “Yeniden _ gelecek misin bana _ hep ?” sorusuna artık yanıt bulamama konumudur_

Ben bu soruya “O” yanımdayken bile yanıt bulamıyordum ki…

“O”ndan gelen cevap tatminkar olmasa da mutlu olmama yettiyse sanırım bunda Özlemin payı büyük…

“Özlemin tek düşmanı vardır : zaman…

Zaman, özlemin hem çekemediği _ yoketmekistediği; en azından yoksaydığı _ , hem de, kendisiniyokeden; giderek, güçsüz kılan, tüketendir.

Özlemi, zaman üretir; ama onu tüketen de odur _zaman, kendi doğurduğu çocuğu, özlemi,boğazlar…”


Oruç Aruoba