Sizin de başınıza gelmiştir..

Bir şehirde turist olarak bulunmak şehrin asıl tatlarını ıskalamak anlamına gelir çoğu zaman. Bunu sineye çekersiniz..
Ama en azından o şehri bir parça tanımak istersiniz. Şehrin havasını, kokusunu, kıyısından köşesinden “ruhu”nu tanımak istersiniz.
Bir türlü olmaz bu..
Sonunda biraz da yenilgi duygusuyla “aptal turist yabancı bir şehirden zevk tırtıklıyor” oyununa girişir, eğlenirsiniz.
Ve..
Bir sabah erkenden otel hesaplarınızı kapatıp dışarı çıkarsınız. Valizlerinizi yere bırakırsınız bir an için.
Hemen havaalanına mı gitsem, yoksa on dakika daha dolaşsam mı, sorusu düşer aklınıza.
Günler boyu şehirde dolaşırken görmediğiniz insanlar geçer önünüzden sanki..

Sade, işinde gücünde, o kentin sakini olmanın bütün özellerini sıradan bir kılık gibi üzerinde yaşıyan insanlar..
Bütün şehirden daha önce hiç duymadığınız bir kokunun yükseldiğini farkedersiniz. BU o şehrin en hakiki kokusudur, anlarsınız.
Aslında hep böyle olur.
Giderken, daha doğrusu gitmek üzere olduğunuz tam o sırada tanımaya başlarsınız insanları, eşyaları, şehirleri, mekanları..
Sevgilinizi de ancak giderken tanırsınız.İlişkinizin ruhu birbirinizin kişiliklerini eğmiş, bükmüş, kılıktan kılığa sokmuştur.Ama ayrılırken herkes yine, yineden “kendine" döner. O zaman tanır, fark edersiniz.
Zaten bu hızlı sürtünmeler, hızlı çarpışmalar dünyasında nasıl gerçekten tanıyabiliriz ki birbirimizi ?
Her bir araya gelişimizi türlü çeşitli sarhoşluklarla bulandırırken nasıl bilebiliriz birbirimizi ?
Bana öyle geliyor ki, insan ilişkilerinde o turisti andırıyoruz. Tam otelde çıkıp havaalanına gitmek üzereyken şehri “bağımsız” yüzüyle tanımaya başlayan o turusti..
Diyeceğim şu ki, tanışmak başkadır, tanımak çok başka..
Bu yüzden belki de o yanlış anlamalar, o feryat figan.
Bu yüzden belki de o “ben adamı gözünden tanırım” böbürlenmelerinin çarçabuk fos çıkması..