Yordukça acı, acı/yor içim... Tanımsız ifâdeler var renk körü duygularımda. Rengini unuttuğumdan beri acının, her şey biraz eksik sanki. Yağmur kadar renksiz gözümde rengine bürünmüş ne varsa. Deniz hâlâ mavi mi bilmiyorum,çiçekler hangi r...enkti, gökyüzü toprak rengi mi, gözlerin hâlâ kahverengi mi? Bilmiyorum...

Oysa acısını kendi seçmeliydi insan, yürüdükçe imkansız bir aşka örneğin; acıya kafa tutmalıydı.. Gönüllü olmalıydı, gönlünü verdiğinin gönlüne uygun gördüğüne... Sonra "dur" diyebilmeliydi meselâ, "dur, tükendim."

Birer tutsağız aslında acının gergefinde, herkese yetecek kadar acı var. Peki sizin acınız ne renk? Beklenmedik akşamın kan kızılı mı, ölüm grisi mi yoksa sevda karası mı? Belki hiç gelmeyecek birini beklediniz, belki bir yakınınızı kaybettiniz, belki yarını düşünmeden ömürlük hayaller kurdunuz, belki de ellerini bile tutamadığınız birine tüm hayatınızı verdiniz... Kimse ölmüyor acıdan ama hiç bir zaman da eskisi gibi olamıyor. Ayrı kalsa da, aynı kalamıyor. O yüzden içimizde hep bir özlem, dilimizde hep bir sevda türküsü, aklımızda hep bir isim...

Neyse ki umut var acının koyusuna inat, neyse ki biraz rengini açabiliyoruz. Ama silinmiyor işte, yaşanan hiç bir şey unutulmuyor.

Ahmet Çabuk