Seni özlüyorum

belki de sende ki beni bizi.
Gittiğine bir türlü inanamıyorum beni bırakmış olmana. Oysa hep hayatımda olacağına dahil sözler verdiğini unutamıyorum. Sen gitsen de ben seni bırakmam deyişini unutamıyorum işte.
Belki bir gün yeniden gelirsin diye bekliyorum. Sen hiç bir zaman bilmesen de beklediğimi....
Özlüyorum ilk tanıştığımız günleri.
Bana değer verdiğin günleri mesela.
Yüzüm gülsün diye şebeklikler yaptığın günleri.
Sevildiğimi hissettiğim günleri.
Eskiden bir gülsen gülüşünle mutlu olurken artık gülsen bile içimi ısıtmadığını biliyorum.
Ve buna rağmen bekliyorum işte.
Umut etmek kötü bir şey bilirsin. Çok sevdiğin birini beklersin belki hayatının sonuna kadar ama gelmeceğini bildiğin de bir hüzün çöker içine hissedersin bütün organların şişiyormuş gibi fakat nefes alamayacakmışsın gibi.

Artık yoksun yok olduğuna inanmamaya çalışsam da.
Ve biliyor musun içimden sanki bir gün gelecekmişsin gibi garip bir his var.
Bu hisi durduramıyorum engel olamıyorum birtürlü. Belkide sadece kabullenemiyorum hayatımdan çıkmış olmana.

Unutursun demiştin ya zamanla ben onu bile beceremedim.
Mutlu olmaya çalışıyorum tam mutlu olduğumda aklıma geliyorsun ve her şey işte o zaman başlıyor.
Biliyorum sen de unutmaya çalışıyorsun benim seni unutmaya çalıştığım gibi.
Belki sen beceriyorsun unutmayı ve belki şuan aklının ucundan bile geçmiyorum.
Bense unutmuş gibi yapıyorum sen anlama diye.
Sen de artık inanıyorsun biliyorum bu yalana.
Unuttum sanıyorsun seni ama unutamadım beceremedim işte...

alıntı