Yorgunum... Ne hayat fazla geldi ne hayata çok yaklaştım. Ne sesim unutuldu ne sesime yabancılaştım. Çoğu zaman sustum; sesim dinlendi, ben sesimi dinledim.
Korktum bazen, en çok istediğime sahip olayım derken her şeyi kaybetmekten korktum. Sizin olmadı mı hiç, içinizde sakladığınız bir isim, kulaklarınız bile duymasın diye yalnızken bile söylemeye korktuğunuz bir isim olmadı mı? Bir şarkıya dalıp gitmediniz mi hiç, hep keyfe keder mi içtiniz, hüzünlenip bir sigara yaktığınız... olmadı mı? Çay içerken eksik olanın ne olduğunu bildiğiniz hâlde, tadı yok diye fazladan bir şeker atmadınız hiç? Hep mi severek izlediniz televizyon programlarını, gözlerinizden hayâlini silsin diye bakmadınız mı hiç?
Aklınız rahat, gönlünüz rahat, vicdanınız rahat kaç uykuya daldınız? Her beklediğiniz geldi mi ya da gitmesin dediğiniz hiç kimse gitmedi mi? Peki siz giderken dur diyen oldu mu hiç "az daha gitme " derken tüm inandırıcılığını gözlerinden döken olmadı mı? Aklınız yürürken kalbiniz arkasından geldi mi hep, hiç mi kaybolmadı tam elinizin altında dururken, hiç mi yoklamadınız yokluğunu hissedip bazen?
Yorgunum işte... Uçurum sevdası varken içimde, adını koyamadığım bir şeyler eksik. Korkum atlamak değil, atlarsam tutacak bir el bulamamak...

Ahmet Çabuk