Herkesin Yalnızlığı Farklıydı


Üstüme Üstüme Gelen Bu Şehirden, Kokusuna Senin Kokunun Karışmadığı Bir Şehre Doğru Yola Çıktım Dün Sabah...
Gözümü Kamaştıran Güneş Gözümden Öte Gidip Kalbime Vuramıyordu Bir Türlü...
Başımı Cama Dayayıp, Geçip Giden Ağaçlara, Yollara Daldım Bir Süre Başka Bir Şey Düşünmeden...
Sonra Uzağa Takıldı Gözlerim..
Çok Uzaklardan Hayal Meyal Seçilen Yüzlerce Ev Gözüküyordu İçlerinde Yüzlerce Hikayeyi Barındıran...
Belki Onlar da Gitmeye Hazırlanıyorlardı Ya da Ne Bileyim Onların da Canını Yakan Birileri Vardı, Söyleyemedikleri Vardı Kalplerinin En Kuytu Köşelerinde...
Birden Azalmaya Başlamıştı Yalnızlık Duygum...
Ama Fazla Uzun Sürmedi...
Benim Gibi Değildi Onlar...
Kimse Kimse Gibi Değildi...!
Herkesin Masalı Farklıydı, Kahramanları Farklıydı...
Birileri İçin Kahraman Olanlar Belki de Başkaları İçin Figuran Bile Değildi...!
Sonra Anladım Herkesin Yalnızlığı Farklıydı...
Benim Yalnızlığım Sensizlikti...
Belki de Bir Ömür Boyu Susmaya Mahkum Edecek Olan Bir Sensizlikti...
Kendime Baktım Sonra Dışardan, Kalbimden Uzak Durmaya Çalışarak Sadece Uzaktan Baktım...
Acaba Hangisi Daha Önemliydi Benim İçin...
Hangisine Katlanamazdım...
Hayatımda Olup Kalbimdekilerden Haberinin Olmamasına, O Kadar Yakınında Olup Söyleyemediklerimin Her Gün Bir Parçamı Eksiltmesine mi Yoksa Seni Tamamen Kaybetme İhtimalime mi...
Yollar yüzüme çarptıkça ben de çarptım kendime her seferinde..
Bir Türlü Cevabını Bulamadığım Bir Denklem Gibiydi...
Her İşlemin Sonunda Elimde Kalanlar Hep Yine Bilinmeyenler Oldu...
Neyle Çarpıp, Neye Bölsem, Karşıya Atıp Yalnız Bıraktığmda Yine Sonuca Varamıyordum...
Belki Senin Olduğun Şehirde Soru İşaretleri Vardır Sadece Aklımda Demiştim, Hani Gidersem Biraz Kafamı Dinlerim, Emin İlerlerim Yolumda, Bir Sonuca Varırım...
Ama Senin Olmadığın Bir Şehirde Bir Gün Nefes Almak Bile Ömrümden Bir Asır Çaldı...
Kafamı Değil Yine Kalbimi Dinledim...
Feryadı Sağır Edecekti Kulaklarımı...
Orda Bile Onlarca İnsanı Sana Benzetip Sonra Acıdım Kendime...
Önce Kendime Sonra da Senin Olmadığın Bu Şehre...
Ne Kadar Zavallıydı, Ne Kadar Yetim, Ne Kadar Sensiz...!

Seni Kalbime Gömdüm Gömeli Kelimeler Düğümleniyor Dilimde, Ardı Ardına Fırtınalar Kopuyor Beynimde...
Gidişinle Çıkan Fırtına Hala Dinmedi...
Yüreğim En Ufak Bir Kırgınlıkta Harabeler Bırakmaya Devam Ediyor...
Sen Gideli Ne İçimde ki Burukluklar Bitti, Ne de Çaresiz Bekleyişler...
Düşlediğim Birkaç Dilim Umut, Yarattığın Fırtına İle Esti Gitti...
Yüreğinin Aşk Bahçelerinde Aşk Oyunu Oynarken, En Güzel Hayalleri Kurarken, Gideceğini Bilmeden, Her Şeyden Habersizce Umutlu Yaşarken Esti Gitti Bir Aşk, Birkaç Dilim Umut...
Dalından Kopan Bir Yaprak Misali, Yerlerde Ezildi, Çürüdü Bu Yürek...
Şimdi Gam, Keder ve Bir Avuç Gözyaşı Var Ellerimde...
Günahları Bana Yükledin, Gecelerimin Kabusu Oldun, Yüreğimi Titrettin...
Ne Kaybettin Veya Ne Kazandın?
Söyle Şimdi Sen mi Yoksa Ben mi Bu Aşk'ın Ömrünü Tükettik?

Bir Aşk'a Tutunmak İstedim...
Kapanacaktı Hüzün Dolu Kapıların Tamamı ve Ömrümün En Derin Kahkahası Savuracaktım Rüzgara...
Rüzgar Beni Savuracaktı, Bense Rüzgarı...
Bir Aşk Ektim Gönül Tarlama...
Her Köşe Başında da Suladım, Solup Gitmesin Diye...
Mutlu Cümleler Kurdum ve Huzurlu An'lar Aldım Kendime...
Sonra Bir Mesajla İrkildim; ve Koşmaya Başladım Yalnızlığıma...
Mutsuzdum Artık...
Lakin; Tercihim Bu Değildi!
Belki de Bu Yüzdendir ki; Mantıksız Olan Aslında Aşk'tı...
Yine de Mutlu Bir Aşk Yazısı Yazmalıydı Ama Kalemim Yazmıyordu...
Kimbilir; Belki de Şiir Ustaların Dediği Gibiydi Herşey;
Yani; Mutlu Aşk Olmuyordu...