Öğrendim Artık


Seni Çok Özlüyorum Ama Bana Gelmeyeceksin Hissediyorum...
Gizli Gizli Sancıyan, Seni Ağlatan Sevdanını Hiç Bir Zaman Dillendirmeyeceksin Biliyorum ve Gidiyorum!
Zaten Neyimiz Vardı ki Vazgeçemeyecek Gidemeyecek Kadar...
Tutku'larımız mı?
Alışkanlıklarımız mı?
Yoksa Deli Gibi Sevmelerimiz mi?
Şimdi Hepsini Alıp Gidiyorum...!
Yarım Kalan Tüm Sevinçlerimle, Senden Kalma Hüzünlerimle Sensizliğe, Gidiyorum...!
Ne Denir ki Bu Saatten Sonra?
Sözlerin Bir Anlamı Kaldı mı Artık Bizim İçin?
Evet, İşte Sonunda Ben de Pes Ettim; Vazgeçtim Artık Sana Yazmaktan...
Vazgeçtim Artık Seni, Beni ve Aslında Hiçbir Zaman Olmamış Olan "Bizi" Yazmaktan...
Artık Okumayacağını, Okusan da Umursamayacağını Bildiğim Satırları Yazmaktan Vazgeçtim...
İsterdim ki Sen de Sevebilseydin Beni...
Benim Seni Sevdiğim Kadar Olmasa da, Hiç Değilse İçimi Isıtacak, Yaralarımı Saracak Kadar Sevseydin; İnan Yeterdi..
Ama Geri Dönüşü Olmayan Şeylere Hayıflanmak İçin Artık Çok Geç...
Yüreğimin Bir Yarısını Ölünceye Dek Sende Bırakmış Olsam da, Bana Kalan Yarısıyla Yaşayabilmeyi ve Zor da Olsa Tek Kanatla da Uçabilmeyi Öğrenebilirim Belki!
Yaşadıklarımdan Sonra Bu Sevdadan Başka Hiçbir Şeyin Artık Beni Yıkıp Yaralayamayacağını Biliyorum, ve En Azından Bundan Güç Alıyorum...

Sana Gelince,Sen Bana İnat Hep Bu "Sevda Masalı"nda Kal Olur mu?
Sen Hep En Güzel Masallarımın En Güzel Kahramanı Olarak Kal...

Biliyorum Ben Yaşadığım Sürece Hiç Bitmeyecek Acılarım Yani Sen...
Acılarımda Yaşıyacaksın, Hiç Bitmeyeceksin Bende Biliyorum...
Yaşadığım Sürece Ben Hep Acı Çekeceğim!
Sende Benim Acılarımın İçinde Olacaksın Bana Kendini Hatırlatmak İçin...!

Şimdi, Esen Başıboş Rüzgarlar Gibi Sessiz ve Durgunum...
Ah Keşke O Rüzgarların Getirdiği Sıkıntıyı Hiç Duymasam...
Kalbimin Üzerindeki Ağırlığı Alıp Götürse Şu Rüzgarlar...
Biraz Hafiflesem!
Acıyla Çarpmasa Yüreğim!
Ayrılığın Acısı Kalbime Vurmasa!
Gözlerim Yaşlarla Dolmasa!
Mutluluğum, Göç Eden Bir Kırlangıcın Kanadında Çok Uzaklara Gitti!
Dönmesini Bekleyemeyecek Kadar Yorgunum!
Bak Gördün mü Yine Hazan Kıskandı Gülü...!
Büktü Boynunu Kardelen...
Bana Mevsim Yine Sonbahar...!!!

Öğrendim Artık!
İnsanın Bir Tek Cam Kırıklarıyla Kanamazmış Teni, Hayal Kırıklıkları, Her Gün Kanatabilirmiş Yüreğini...!