Aklın sınırlarını aşan, ihtimalleri yücelten ve imkânsızı bile zorda bırakan bir sevgiydi bu. Kavuşmak şöyle dursun, bakışmak bile hayaldi bizim için. Gerçeğin kalbine saplanan süslü yalanlardı; hayata verilen bir ara ve de sonu gelmeyen ümitlerdi. Ama ne var ki bilmediğin şeyler vardı; duymak istemediğin ya da anlatamadığım...
Ağır bir imtihandı bu duygu intiharında, ağır bir yük ve günahı büyüktü. Ne yaşayabildim, ne de taşıyabildim ama bir bedeli vardır elbet, bu kaçışlarımın, yüreğim haykırırken susmalarımın… İçimde ölüp gidenlerin, geceye ettiğim sitemlerin, bir bedeli vardır elbette… Ödüyorum ve ödeyeceğim.
Elde değildi aşk… Sen ser/de, saklımda kaldın. Bu tıpkı cennetin kayarken avuçlarından, seyirci kalmak, sahibi görmeden bir eşyayı ödünç almak, bu tıpkı gerçeğin koynunda bir düşe dalmak gibi… Anla işte! Elimizde olmayan şeyler de var hayatta; ölmek ya da âşık olmak gibi…

Ahmet Çabuk