Kalemim kırıldı benim,
Bi şiir yazıyodum. Mısraların ortasında kelimelerin arasında kayboldum. Hisler karmaşasında kaldım. Sonra hissettiren gitti. Ve karmaşam arttı. Kelimeler daha da çok karıştı. Dudaklarım susmamı istiyordu sanki. Kelimeler anlamsızca kayboldu. Kalem yazmadı yazamadı, kırıldı
Ve mısraların arasında kaldım. Ne Devam edebildim ne ordan çıkabildim. Çünkü kalem kırıktı yazamıyordu. Değiştiremedim anısı vardı kalemin. Şiirin ortasında kalem değiştirilmezdi ki.
Bak aynı şiire farklı kalem dokunamaz. Büyüsü bozulur. Ve ben farklı şiir istemiyorum. Başlangıca gücüm yok çünkü. Yeni bir şiir için eskinin kül olması lazım. Ama ben hala o karmaşadayım çıkamıyorum
Dudaklarım konuşmam gerektiğini söylediğinde kalem yazarmı tekrar dersin. Bitermi bu şiir çıkılır mı bu karmaşadan.
Şair ölmeden yazmalı kalem.

Tek sana bir tek sana

Kural bu: Sevildiğini anladıkları zaman giderler..

Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım,
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı,
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
Didem Madak

Gülüşlerinizin bayım müptelasıyım

Kıskanç değilim.

“ Kalbimiz bir olmuş anlaşılan. Bil ki ben de özledim ama söyleyemiyorum sana. Bıraksınlar beni,bıraksınlar istiyorum. Ben de çok sevdim,benim de var kalbim. Her şeyi silip atmak,yok saymak,unutmak var. Tutsan ellerimden,geçmişi unutamam ki.Hiç kimse bilmez,hiç kimse sevmez,şimdi sen de yoksun yanımda.”

Soruyorum sana; içinden atamadığın hangi aşkın artığıydım? Kimin intikamı benden alındı? Ömrünün kaçıncı aşkında bana gelmiştin ve hangi durakta inecektin? Ellerin bendeyken kalbin kimdeydi?
— Bukre
K.Tazeoğlu