Adın, Şiirlerime Öğrettiğim İlk Alfabeydi

Keşke sadece hoşça kalsaydım. Tıpkı senin istediğin gibi. Senin dediğin gibi. Senin öyle kalacağımı sandığın gibi. Sana erken gelişlerimle değil, seni çok sevişlerimle değil, senden vazgeçemeyişlerimle değil. Sadece hoşça kalsaydım.Bizim aramızda bir tek başkası yoktu. Kilometreler vardı. Bitmek bilmeyen günler vardı. Bana gelip gelmeyeceğini bile bilmediğim yollar vardı. Takvim yaprakları vardı. Sonra anladım ki bana geleceğin güne asırlarca şafak, saçım da sayamayacağım kadar çok aklar vardı. Seni uzakta oluşlarınla sevdim. Ne zaman çıkıp gelmek istesem beni kabul etmeyişlerinle sevdim. Sana ne zaman elimi uzatsam bana el sallayışlarınla sevdim. Bir insan ne kadar uzağa gidebilirdi? Gelirdim. Çağırsaydın o en uzağa bile gelirdim. Ardımda ne varsa bırakır gelirdim sana. Senin ardına bakmadan bıraktığın beni bile bırakır, kendimi almadan gelirdim. Baştan yaratırdın beni. Yine seni çok severdim.Öyle uzaklara gidiyordun ki. Beni alıp gidiyordun. Seni alıp gidiyordun. Bizi bırakıyordun. Bizi sahipsiz bırakıyordun. Sonra ben de gittim. Seni unutmaya giderken geri dönüp yanıma yine seni alarak gittim. Gittiğim her yola, her yere, geçirdiğim her yıla seni anlatarak gittim. Seni seven beni, seni bekleyen beni, seni özleyen beni bırakarak gittim. Onlarsız yapamayacağımı bile bile gittim. Sonra sen beni sevdin. Ben gitmiştim bana geldin. Yoktun. Ve ben gidişini bile kabullenemezken yokluğunu başkasının çocuğu gibi kabullenip bağrıma bastım. Artık ikimizde hoşça kalamayız. Kalmak hiç gitmemektir. Biz gittik. O en uzak yere gittik. Ben sana erken gelişlerimi yanıma alarak gittim. Sen bana geç gelişlerini yanına alarak. Seni severken gidişlerini vurup ömrüme gömdüm. Senden vazgeçmişken geri gelişlerini alnından öptüm.

Yaralım.
Kan revan içinde kalanım.
Gidiyorum.
Ben senin arda kalanınım.
Bağışla ardında kalmaktan sende kalamadım.

(Yar’e yazılmıştır / Yare: Ayrılık Acısı)

Elçin Gelir