Ah! Gözü Karam, Gizli Yaram

Yüreğim yanarken alev, alev
Yaralar hala kabuk bağlamamışken
Gene sen çıka geldin umutsuzluğumun tavan arasından
Seninle artık küçük bir çocuğun yüzüydü sanki aşk
Bilinmedik şehirlerde yaşayan.

Hani bir gün ‘’Şimdi ağlamak değil gülmek zamanı’’ demiştin
Ben, sana göre zamansız ağlarken.
Oysa ’seni seviyorum’’ derken nasıl titrerdi yüreklerimiz
Yani kavuşmamızın imkânsızlığı apaçık ortadayken…

Hep parantezlerin içinde kalırdı hayallerim
Sözcüklerimin ardına yan yana dizilirdi noktalar…
Saklanacak yer arardı söylenemeyenler,
Dil lal olur sanki kururdu
Ve belli belirsiz kırmızıya boyanırdı yüzler
Belki çok utanırdık ama ne güzel olurdu.

Hani bazen de ürkütürdü beni büyük harfler
Ardı ardına gelen ünlemlerle.
Sonra gülen bir yüz çıkardı tüm güzelliği ile
Gözler daldığında, yine kesişirdi yollar
Bulutlara yolculuğa çıkardık el ele, yürek yüreğe.

Haa, unutmadan,
İkimizin de birer bez bebeğimiz vardı,
Bizden bile küçüktüler
Ve isimleri hep sol yanımızda yazılıydı.
Onlar da çok severlerdi birbirlerini
Nasıl konuşurlardı aralarında
Ve nasıl da dağları aşardı sessiz çığlıkları
Bazen de yıldızlar kayardı hani gökyüzünden
Hatırlasana onlar birbiriyle öpüşürken,
Gecenin en koyu lacivertinin içinden ve en kocamanından.

Hadi hazır gelmişken ve benimleyken
Şimdi bir yıldız seç sen de
Korkmadan kayıp da düşeceğinden
Olsun, varsın parlamasın aşkım, gözlerin bana yeter.
Bil ki o yıldızın kuyruğuna hayallerim asılı,
Yeter ki bir yıldız seç sen ve mutluluk olsun adı

Ya da
es rüzgâr gibi, fırtınalar kopart sevdanın en derinliklerinden
Ya da, ya da…
yağmurlar yağsın alev, alev yanan yüreğimize
Yalnızlık uzak olsun tenlerimizden

Unutma ki aşkım, artık ne yasağız birbirimize ne de haram,
Hep gülümse, sen de benim gibi hisset ve anımsa…
Ah! Gözü karam, gizli yaram
Ama ne olur rüyalarımdan sakın çıkma.
O bile yeter bana…
Ah! Benim gözü karam, gizli yaram



Emine Tokgöz