Yüreğimdeki Çığlıklar Yüreğimdeki Çığlıklar Karlar altında yaşamı sürdürürken Buz gibiydi gece, Üşüyordu ve bir düş görüyordu.. Düşmüştü bir tohum gibi Yalan bir aşkın dibine Kardelen olarak Umut sandı; Avucunda tuttuğu mor menekşeleri Gün uyanmaya çalışırken Yalnızlığın çığlıkları susmazken O,çıkıp girivermişti karanlık dünyasına, Işık olmuştu Ne kırlangıç fırtınaları, ne de zemheri soğukları Bükememişti boynunu, Kardelen'in O,Kardelen'in siyah beyaz düşlerinde Sayıkladığı gökkuşağıydı Bilmiyordu, ne kadar çok sevildiğini, Bilmiyordu, o'na nasıl can verdiğini Güneşin doğuşunu bekledi Bir bebeğin doğmasını bekler gibi,Kardelen Aşkına kavuşmak istedi böyle gündüzlerde biraz sancılı Kevserlere aktığında anladı ki Kardelen Artık ondan çok uzaktı Ve o gitti Bel ki de dönmemecesine Şimdi; onsuzluğa mahrum olmuşken Bilir miydi ki o vakitsiz açtığını Kardelen'in... Onsuz, salaş bahçelerde tek başına oturup Hüzünlü ezgilerde, kirli çay bardaklarından çay içtiğini Bilir miydi ki? Giden Kardelen'in hayalleriydi Artık renkli düşleri de kalmamıştı Koyu hüzün dolu gecelerden sonra Perde aralığından ilk defa Güneşe merhaba diyordu oysa Yüreğindeki sessiz çığlıklarla Kardelen Ve o giderken, hiç düşünmüş müydü acaba? Kar taneleri yağarken, kan kırmızısı yağacağını O, her gece ona dönerken yeni düşlerde Güneşle açan ezan çiçekleri gibi Bilir miydi ki? işte o zaman, Adının kendisi olacağını Soyadının da KARDELEN 02.02.2010 Emine Tokgöz |
Saat: 19:16 |
Telif Hakları vBulletin® Copyright ©2000 - 2024, ve
Jelsoft Enterprises Ltd.'e Aittir.