|
Doğacak Kızıma… Doğacak Kızıma… Sabırsızca parmak uçlarımı masaya vurup duruyordum… Dikkatle dinlenirse parmak uçlarımdan hafifçe çıkan "tık… tık… tık…" sesleri duyulabilirdi. Sinirle dudaklarımı dişleyerek annemle babam gibi eğitimcilerden nasıl benim gibi öğretme yeteneği yoksun bir kız doğar diye düşündüm. Yeni başlayan iş arkadaşım aynı şeyleri sorup dururken, "Ben sana bunu anlatmadım mı? Ne yapıyorduk şimdi? Bundan sonraki süreçte hangi prosedürü takip edecektik? Ben öyle mi anlattım sana? Bunu ben mi anlattım sana?" sorularını sabırsızca tekrarlıyordum. Anlamıştım, benden hiç de iyi bir eğitmen olamazdı. Zaten elektriksiz köylerdeki okullarda öğretmenlik yapan annem babam Türkiye'ye yetmişti… O an düşündüm… Bir çocuğum olduğunda… Mesela bir kız çocuğu… Nasıl bir anne olurdum? Benim gibi pırasa saçlı olsa ve tokalarla süslesem onu… Sıksam tombul yanaklarını… Her şey güzel hoş da… O anneyi severdi de; ya okula başladığı zaman ne olurdu? Nasıl tahammül ederdim onu matematik çalıştırmaya? "Üçgenin iç açıları toplamı kaç?" "170 anneciğim…" "Ne! Ben sana böyle mi öğrettim! Bunu ben mi söyledim?" Herhalde en çekilmez, katlanılmaz anne ben olurdum. İş arkadaşımı eğitirken çocuğumun öğretmeni olmamaya karar verdim… Kızımla konuşacaktım. Ama Ortadoğu'daki karışıklıktan bahsederken bir masal yazacaktım. "Libya adlı bir ülkede Kaddafi adında çok acımasız bir adam yaşarmış" diyecektim mesela… Kaddafi ülkesindeki halkının üzerine koyu renkte savaş uçaklarıyla ateş açarken "Halkım beni çok seviyor" derdi diye devam edecektim masalıma. Nelly Furtado adlı Kanadalı şarkıcıdan da bahsedecektim kızıma. Kaddafi'nin "klanına" özel konser verip bir milyon dolar almayı içine sindiremeyen bu büyük sesli kızın o parayı bir vakfa bağışladığını da masala yedirecektim. İyi şeyler olacaktı dünyada… Her gece yatmadan önce masalları değiştirip, bazen de kendim masal yazıp okuyacaktım kızıma… Benim masallarımda prensesler prenslerini beklemeyeceklerdi. Dünyayı bir gözyaşı için yakacağım kızıma prenseslerin ağlamadığını söyleyecektim. "Erkekler ağlamaz" cümlesini kızımın sözlüğünden kaldıracaktım. Prenslerin ağladığını anlatacaktım. İri siyah boncuk boncuk gözlerini bana diken kızıma dinleteceğim türkülerle de fon müziği eşliğinde masallardan keyif almasını sağlayacaktım. "Bülbülüm altın kafeste" derken "hadi çıkaralım altın kafesten bülbülü, özgür kalsın" diyecek ve kendi kurallarını oluşturup dünyanın yöneticisi haline geçen adamları kafesle simgeleyecek, bülbülümüzü serbest bırakacaktık… Kızım öğrenmeyecek, yaşayacaktı… Doğacak Kızıma… Başak Seren MUYAN |
| Saat: 12:17 |
Telif Hakları vBulletin® Copyright ©2000 - 2024, ve
Jelsoft Enterprises Ltd.'e Aittir.