Sus lütfen!
Sadece gecenin yakamozunda gözlerinin içine bakmak geliyor içimden...!

Dinle lütfen...
Sesimin tınısını değil gözlerimin pırıltısındaki çığlığı dinle...
Sözler sussun bu gece...
Gece bitmesin güneş doğmasın...
Dolunay şahit olsun gidişine bu gece...
Yıldızları peşine takmalıyım bu gece..
Bu gece gözlerinin ışıltısı aydınlatmalı geceyi yakamoz yaratmalı...
Gözlerin dilimi lal bırakmalı gecenin karanlığını silmeli...
Gözlerin umut verirken gitmemeli bedenin..
Muhtacım sana yönünü değiştirmemeli gözlerin...

Bak lütfen...
Ayrılık ne hale geldi bizim yüzümüzden...
Bunu bile beceremedik...
Elimizin hamuruyla ayrılığa bulaştırdık aşkı..
Ayrılık gururludur...
Unutma lütfen...
Gittiğinde dönmemeyi bilecek kadar onurlu olmalıdır...

Yapma lütfen..
Işık saçma gecelerime..
Denizime yakamoz sunma...
Gözlerimi pırıldatma ışıldayan gözlerinle..
Dilimi lal gözlerimi karanlıklara bırakma...
Bunun adı “ayrılık”
Durmadan gelip durma !
Her gidişinde yüreğimi lal etme...
Lal etme ki haykırabileyim “gitme” diye..
Kabul et biz ayrıldık..
Ayrı dünyaların insanlarıydık..
Gelip aklımı yüreğimi gözlerimi alıştırma ışığına...
Gidişine alışmamı zorlaştırma..
Artık düşlerimin ortasında yer alırken gidişinle ayrılığı onursuz kılma..

Hadi lütfen...
Bak yine gece yarısı..
Saat on ikiyi geçti...
Yine klarnetin o iç yakan tınısı ile ağlamaklı saatlerin vakti..
Düşlerim...
Yüreğim...
Hayal ettiğim herşeyim..
Bir başıma ve kimse’siz bıraktın beni..
Lütfen...
Lütfen git artık...
Lütfen gecelerime doğma...
Yakamozum olma...
Gözlerime ışık sunma...
Pırıltı yaratma gözlerimde...
Lütfen...
Git...
Git’ME lütfen...

Alıntıdır