Çocukken...

[Melekk]

Çocukken...

Çocukken yarın neler oynayabiliriz diye düşünürdük,şimdi ise yarın bize hayat hangi oyunu oynayacak diye düşünüyoruz...
çoçukken körebe'lerimiz vardı bizim,gözümüz her bağlandığında karşımızda duranları yakalama heyacanımız,
sonra belli belirsiz yerden gelen dokunuşlar ve sesler ''ali beni yakalayamaz''
Oysa hayatta yakalayamadığımız ne çok şey var.
Çoçukken yakalayamadıklarımıza güler gecerdik.Şimdi ise yakalanamayan herşeyin ardından bazen sessizce
bazen hıçkırıklarla ağlıyoruz.
Büyüdükçe hayatın ne kadar zorlu olduğunu,büyüdükçe hataların ne kadar telafisiz olduğunu,
her gecen günün biraz daha acı olduğunu,ögreniyoruz...
Saklambaçlarımız vardı bizim,dün gibi aklımda,sanki bugün yine ''yeşim aysel anıl yasin bekir esma ali''
akşam olacak gelecekler ve tekrar oynayacağız.Aysel sayacak önce ''haksızlık bu hep bana saydırıyorsunuz''diyerek
kızacak.Anıl ''senin hayatın saymakla gecer''diyecek ve hep bir ağızdan güleceğiz sanki...
Şimdilerde ise hayatımız gecen acı günleri saymakla geciyor.Oysa çoçukluğumda duymuştum bu sözüde gülmüştüm.
Hayat işte güldüğün söze bazen ağlatabiliyor.
Çoçukluğumuzda idi mutluluğumuz,heyacanlarımız,korkularımız.
Küçükken karanlıktan çok korkardık her çoçuk gibi,ozamandan bu zamana değişmeyen tek şey
karanlıkta ağlamalarımız.Küçükken korkudan büyükken kimse görmesin diye..

[Yagmur]

Çocukken...

Çocukken yarın neler oynayabiliriz diye düşünürdük,şimdi ise yarın bize hayat hangi oyunu oynayacak diye düşünüyoruz...

[Papatya]

Çoçukluğumuzda idi mutluluğumuz,heyacanlarımız,korkularımız.

Çocukken çok mutluyduk, kavgalarımız uzun sürmezdi, hemen barışırdık gönlümüz alınırdı büyüdükçe zaman mıydı bizi değiştiren vefasızlaşmaya mı başladık yoksa ?

[TuNa_HaN]

Meleklerin kanatlarına yazdık bize oyuncak gelsin isteklerini..
bıkmıştık zira çamurdan yaptığımız arabanın kurumasını beklemekten.. öğrendiğimizde çoktan yaşımız da geçmişti, körebeyi.. istop atar taso biriktirir paso kirlenirdik.. artık leblebi tozuda bulunmuyor ve sakızların hiç bir tadı yok.. yasaklanan mantar tabancaları ve basılıp kaçılmayan zillerin yerini tabletler aldı.. biz bilgisayar oyunu diye hügo bile oynamayazdık. telefonumuzda tuş yoktu.. ele avuca sığmaz bi yaramazlığımız olmadı.. Kasımpaşanın o çıkmaz sokağında ve yokuşun en sonuncu evinde yaşayan kuru kafa hikayeleriyle korkutulup mahalle kavgalarında yediğimiz dayaklarını acısını yutkunurduk..
çocuk olmak güzeldi..