Bir hafta sonra yuvalarına dönünce kunduzlar çok şaşırmışlar. Nasıl şaşırmasınlar? Yabancı bir kunduz gelip yuvalarından iki kavak öteye yerleşmiş. Anne kunduz bu duruma çok içerlemiş. Varmış komşu kunduzun yanına. Hoş geldin bile demeden kızmaya başlamış:

-Sen ne hakla gelip bizim üst tarafımıza yuva yapıyorsun?

Komşu kunduz şaşırmış bu çıkışa:

- Niye kızıyorsun komşu? Allah’ın koca deresi sana da yeter, bana da, demiş.

Anne kunduzun kızgınlığı daha da artmış. Açmış ağzını, yummuş gözünü:

-Hayır! Komşu momşu istemiyorum! Senin artıklarını su alıp getirecek benim yuvama. Onlarla uğraşacak hâlim yok! Ya bugün yıkarsın yuvanı ya da ben yapacağımı bilirim, deyip gitmiş.

Akşam olmuş, yuvayı yıkan yok! Gece yarısı olmuş, çekip giden yok! Herkes uykuya dalınca, anne kunduz sessizce gitmiş yeni komşunun yuvasına. Yuvadaki ağaçların bağını çözmüş. Ne olduysa o zaman olmuş. Koca koca odun parçaları yürümüş üzerine. Bir de barajda biriken sular hücum etmesin mi? Anne kunduz canını zor kurtarmış. Fakat yuvası ve çocukları onun kadar şanslı değilmiş. Yuvası darmadağın olmuş, yavruları da sele kapılıp gitmiş. Yavrular bir yandan lıkır lıkır su yutuyor, bir yandan da bağırıyorlarmış:

- Anne, ne olur bizi kurtar, diye.

Anne kunduz da çocuklarını kurtarmaya çalışırken bağırmaya devam ediyormuş:

- Allah’ını seven yardım etsin! Yavrularım sele gidiyor!..

Komşu kunduz kendini kısa sürede toparlayıp koşmuş yardıma. Anneleriyle beraber beş yavruyu da kurtarmışlar. Tabii anne kunduz ne diyeceğini bilememiş. Bu olayı duyan Hükümdar Kuskunduz, bütün kunduzları toplamış ve onlara demiş ki:

- Küçük bir haksızlığa uğradığınız zaman, onu gidermek için daha büyük haksızlık yapmayın! Hele de bu komşunuz olursa. Hem unutmayın, komşu komşunun külüne muhtaçtır...