Forum Aski - Türkiye'nin En Eğlenceli Forumu

Çiçeklerin Ablası

Boz duvarlar suskun koltuklar âdeta şenlenmiş salonumuzun yeni sakinleriyle beraber evimize bir bahar havası gelmişti. Sebil bardağı gibi dizilmiş onlarca saksıyı salonun bir kenarında görünce çok şaşırmıştım. Çünkü o güne kadar çiçekler bizim evin yolunu hiç bilmezlerdi. Anneme merakla sordum: “Halime Teyze’nin çiçekleri bunlar.” diye cevap verdi. Gözümüz gibi bakmamızı rica ettiğini söyledi. Umreye gidiyorlarmış.

Halime teyze kapı komşumuz. Kocası Selim amcayla kendi hâllerinde yaşayıp gidiyorlar. Çiçeklerin üzerlerine bir anne baba gibi titriyorlar. “Ben de bunların annesiyim.” der Halime teyze hep. Çiçeklerin annesi…

Ayrılırken gözyaşı bile dökmüş. Onlar da boyun bükmüş. Sanki bilmişler ayrı kalacaklarını. Ama işin ucunda Kâbe’de ağırlanmak var!

Annemin emanete ne kadar değer verdiğini iyi biliyorum. Güvenilir olmak ne güzel diye geçiriyorum içimden.

Annem çiçekleri özene bezene salonun başköşesine yerleştirdi. Güneş görmeleri için bol ışıklı yerleri seçti. “Bir süreliğine anneniz benim.” dedi gülümseyerek. “Ağlamak sızlanmak yok.” Hâllerinden memnun görünüyorlardı Halime teyzemin çocukları.

Her biri başka güzel. Yaprakların şekillerini inceledim uzun uzun. Şekilleri renkleri farklı farklı. Ne muhteşem bir sanat! Allah’ım ne güzel yaratmışsın dedim kendi kendime.

Artık her gün büyük bir ilgiyle ağırlanıyordu misafirlerimiz. Dostluğumuz her geçen gün daha da ilerliyordu. Hâllerini hatırlarını sorarsohbet eder olmuştuk. Annelerini aratmıyor olmalıydık. Bir zamanlar bize garip görünen bu ilgiyi artık biz de gösteriyorduk çiçeklere. Yeni filizler yeni çiçekler ve yeni yapraklar hep bizim sevgimizle boy verdiler. Bu kadar çok sevebileceğimizi aklımızın ucundan bile geçirmemiştik oysa.

Saksıların toprağını havalandırmak su vermek dökülen yaprakları toplamak iri yapraklıların tozunu almak zamanla benim görevim olmuştu. Evimizi ve ruhumuzu şenlendiren bu güzel canlılardan nasıl ayrılacağımızın tasası içimize ateş gibi düşmüştü. Salonumuzu nasıl terk edecekti bu renk cümbüşü? Şirin yüzlü güzel dostlarımızdan nasıl ayrılacaktık?

Tam kırk gün sürdü bu misafirlik. Emanetin sahibi gelmişti artık. Halime teyzenin çiçekleriyle kavuşması muhteşem oldu. Hepsini ayrı ayrı okşadı sevdi kokladı. Duygulanmamak elde değildi. Sonra onları eve taşımak için benden yardım istedi. Tam kırk iki saksı… İçi hayat ve sevgi dolu…

Sevimli dostlarımızdan ayrılışımız çok zor oldu gerçekten. Evi kocaman bir sessizlik bürüdü. Salonumuzun asık suratı da tuz biber oldu hepsine.

Halime teyze yakın ilgimize çok memnun kalmış defalarca teşekkür etmişti. “Gözüm hiç arkada kalmadı. Sizin gibi güvenilir komşu verdiği için Allah’a sonsuz şükürler olsun.” diyordu. Annem her zamanki alçakgönüllülüğüyle “Görevimiz Halime ablacığım. O sizin inceliğiniz.” dedi.

Emanete gözü gibi bakmak ne büyük bir erdemdi insan için. Elinden ve dilinden zarar gelmemek komşuluğun kadrini bilmek güvenilir olmak meziyetlerin en güzeli olmalıydı.

Misafirlerimizden sonra evin neşesi kaçtı âdeta. Salona girmeyi hiç istemedim. Annem de çok üzüldüğümün farkındaydı.

Ertesi gün “Sana bir sürprizim var kızım.” dedi annem elindeki kocaman poşeti göstererek:

“Artık senin de güzel çiçeklerin olacak.”

“Sahi mi?” diye bağırdım.

“Bu saksıları baban senin için aldı çiçek fidelerin de Halime teyzenden.”

Sevinçten uçuyordum. Koşa koşa saksıları bahçeye taşıdım. İçlerini toprak doldurduktan sonra Halime teyzem fideleri getirdi. İncitmekten korkarak fideleri toprağa yerleştirdik. Can suyuna bolca sevgi serptik öyle verdik toprağa. Tam on tane çiçeğim oldu o gün. Sevmeye doyamadım. Salona neşeyle girdim ve bol güneşli yerler seçtim çiçeklerime. Hepsinin adlarını öğrenmiştim artık. Baş başa kalınca fısıldadım:

“Bundan böyle ablanızım artık.”
Gülüştüklerini duyar gibi oldum sonra…