Dondurma Ülkesi

[Jineps]

Dondurma Ülkesi

Ninesinden dondurma ülkesinin hikâyesini dinlerken Mehmet’in gözleri parlıyordu. Sabahı zor etti İbrahim’e anlatmak için. Hangi çocuk dondurma lafını duyar da yerinde durur? Hele bir de dondurma ülkesi denirse… Güneş doğar doğmaz İbrahim’e koştu. Dondurma ülkesini duyan İbrahim’in gözlerinden uyku uçuverdi. Hemen yola çıktılar. Önlerine ne çıkacağından habersiz yürümeye başladılar. Yanlarında yol azığı yerine dondurma hayalleri vardı. Çeşit çeşit külah külah dondurmaları düşündükçe ağızları sulanıyor bir an önce varabilmek için koşuyorlardı.

Hep kuzeye doğru ilerlediler. Dağlar tepeler geçtiler. Susayınca derelerden içtiler. Acıkınca dağ meyvelerinden yediler. Kuşlardan yol tarifi aldılar. Yorulduklarında geyiklere bindiler. Sıkıldıklarında ağustos böcekleriyle saz çalıp bülbüllerle şarkı söylediler. Az gittiler uz gittiler dere tepe düz gittiler. Sonunda dondurma ülkesine yaklaştılar. Yüzlerini yalayan soğuk dondurma ülkesinin habercisiydi. Biraz daha ilerledikten sonra iki tane koyun postu buldular. Üzerlerine alıp yine yola koyuldular. Az sonra dondurma ülkesi bütün ihtişamıyla görünmeye başladı. Işıltısı gözleri kamaştırıyordu. Şehrin büyük kapısı göründü ardından. Önünde durup başlarını yukarı kaldırdılar. Kapı yavaş yavaş açıldı. İçeri koşarak girdiler; ama kayıp düştüler. Toparlanır toparlanmaz kayarak şehri dolaştılar. Şehri dolaşmak da dondurma yemek kadar eğlenceliydi. Bu ülkede her şey buzdandı. Evler ağaçlar çiçekler hayvanlar her şey buzdan birer heykel gibiydi. Görüntüsü bile insanı hayran bırakmaya yetiyordu. Ağaçların dallarından çeşit çeşit dondurmalar sarkıyordu. Etrafta buzdan insan heykelleri de vardı. Etrafı seyretmekten dondurma yemeyi unuttular.


Mehmet heykellerden birinin önünde durdu. Sanki canlı gibiydi. Gözlerini alamadı. Tam o sırada heykelin gözlerinin hareket ettiğini fark etti. İbrahim’i yanına çağırdı. O da görünce şaşırdı. Buzdan heykel gözleriyle bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Ama ne anlattığını anlamak mümkün değildi. Mehmet’in kafasında ansızın bir şimşek çaktı. Ninesinin anlattıkları aklına geldi. Bu ülkeye gelip dondurma yemek serbestti. Ama dışarıdan gelenler kısa bir süre kalabiliyorlardı burada. Zamanında ülkeden çıkmazlarsa buzdan heykellere döneceklerdi. Demek ki bu hikâyeyi ilk dinleyen biz değilmişiz dedi İbrahim’e. Acele etmeliyiz. Yoksa dondurma yemeden dönmek zorunda kalacağız diye ekledi.

İbrahim
- “Çıkacağımız saati nereden anlayacağız.” diye sordu. Mehmet masalı hatırlamaya çalıştı. Az sonra “Buldum!” diye zıpladı. Karınları şişmeye başlayınca anlayacaklardı. Hemen dondurma yemeye başladılar. Çikolatalı çilekli muzlu sade… Yedikçe yediler. Karınları şişmeye başladı. Ama bunca dondurmayı nasıl bırakıp gideceklerdi? Karınları doydu; ama gözleri doymak bilmiyordu.

Dondurma ülkesinde zamanları sınırlıydı. Zamanı iyi değerlendirmeliyiz diyorlardı birbirlerine. Cepleri elleri kucakları dondurmayla doldu ama içlerindeki ses daha fazla daha fazla diyordu. Birer torba buldular. İbrahim torbayı doldururken ülkenin içlerine doğru ilerliyordu. Ötekini de ötekini de derken Mehmet’in sesini duyamaz oldu.

Mehmet’in elleri uyuşmaya başladı. Hızla çıkış kapısına koştu. Bir yandan da İbrahim’e sesleniyordu. İbrahim uyuşan ellerine rağmen ağaçlardan dondurma toplamaya devam ediyordu.

Mehmet dondurma ülkesinden çıkmayı başardı. İbrahim içeride kaldı. Bu ülkeye bir kez giren bir daha giremiyordu. Beklemekten başka çaresi yoktu. Uzun süre bekledi ama beklemek boşunaydı. Anlaşılan arkadaşı buzdan bir heykele dönüşmüştü. İbrahim açgözlülüğün bedelini donarak ödedi.

Mehmet arkadaşını nasıl kurtaracağını bilmiyordu. Ninesi masalın bir kısmını anlatmıştı. Arkası yarın demişti. Mehmet masalın geri kalan bölümünü dinlemeden dondurma ülkesine doğru yola çıkmıştı. Şimdi aceleciliğin düşünmeden hareket etmenin pişmanlığını yaşıyordu. Bir an önce ninesinin yanına varıp masalın devamını dinleyecek arkadaşını kurtaracaktı.