Kazanılan Dost Hikayesi

[Jineps]

Kazanılan Dost Hikayesi

Onları çalışkan oldukları için değil onları terbiyeli oldukları için değil onları sporcu oldukları için değil onları insan oldukları için sevmiştim...

Onlar akşamdan sabaha dek birbirlerini özleyen; sabah olunca da köyün kasabanın kentin her evinden damlaya damlaya sınıfları dolduran öğrencilerdi... Onların oturdukları sıralardan kara tahtalara kitaplara defterlere dalıp giden gözlerine bakıyordum.Kimilerinin gözleri ışıl ışıldı kimilerinin gözleri donuk donuktu. Bu okuyanlarla okumayanların sana verdikleri iki önemli ipucuydu.

Kitabın her velinin kolay kolay alamayacağı kadar pahalı olduğu günümüzde öğrencilerin ansiklopedileri alamadıkları için kaynak eserleri alamadıkları için günlük ödevlerini ya da dönem ödevlerini yapamadıklarını görüyordun. Gördüğün bu öğrencileri aklının kalburunda kılı kırk yararcasına elemiştin. İşte o gün kalburunun yüzünde kalan birisine:

– Neden ödevini yapmadın?diye sormuştun.

O uzun kara kirpikleri altından puslu kara gözlerini sana doğrultarak yanıtını:

– Ansiklopedim yoktu da ondan! diye vermişti.

Onu göğsüne bastırdın.Elini saçlarında dolaştırdın.Sonra da kulağına:

– Ama tüm kitapların bulunduğu bir kütüphanen olacak! diye fısıldamıştın.

Bu fısıltınla boz toprağa renk veren çim gibi canlandırmıştın yüzünü! Bir kara tespih tanesi gibi parlatmıştın göz bebeklerini!... O o güne dek okulunda bir kütüphanenin varlığından bile habersizdi!Çift öğrenim yapan okulunda o sabahçıydı belki de öğlenciydi. O doğan güneşle rüzgâr gibi esiyordu! Bilgi diye öğrendiği kırk beş dakikalık sınıfta olduğu zamandı. Ya şimdi? Ders saatleri dışındaki koskoca zamandı! Bu umutla oturdu gösterdiğin yere... O yerde bu umutla açtı ansiklopedilerin kitapların sayfalarını...

Küçük adam senin dostluğunda kütüphaneyi tanımıştı!... Küçük adam senin uyandırışınla karanlık yalnızlığından kurtulmuştu!... Küçük adam çalışmasının hakkını okuyarak vermişti!... Çünkü artık okulunun kütüphanesini tanımıştı!Çünkü o kütüphanede senin gibi kitabı seven kitap dostu bir kütüphaneci ablası ya da kütüphaneci bir ağabeyi vardı!

O gün kitaplarla dolu rafların sıra sıra dizildiği bir salona birlikte girmiştiniz. Sadece okumaya gönül verenlerin sık sık duydukları sözcüğü ona da:

– Bilgiyi öğrenmeye hoş geldin! diye söylemiştin.


“Param olmadığı için alamadım.” dediği ansiklopediyi vererek ona

– Hangi yaşta hangi meslekte ve hangi seviyede olursan ol kütüphaneye gidip yaşamın boyu bilgiyi burada sürekli olarak izleyeceksin yani hep okuyacaksın! demiştin.

Aradan çok geçmemişti oturduğu masa başından ışıl ışıl parlayan gözleriyle çıkagelmişti karşına:

– Ödevimi yaptım! demişti.

Çok mutluydu. Belki de ilk kez kendi kendine araştırarak görerek ve anlayarak kendi ödevini kendisi yapmıştı!... Bunu ona kütüphaneci olarak önce sen bir de okulun kütüphanesi sağlamıştı...