Bir Yapan Omadan Kendiliğinden Köprü Olur mu?

[EbruLi]

Bir Yapan Omadan Kendiliğinden Köprü Olur mu?

[Link'i Görebilmeniz İçin Kayıt Olunuz.! Kayıt OL]


Mezhep imamımız İmam Ebu Hanife Hazretleri, küçük bir çocukken dahi çok akıllı, zeki ve bilgilidir. Bir gün onun yaşadığı Bağdat şehrine inançsız bir adam gelir. Bu adam kendisine Allah’ın varlığını ispat edebilecek birisinin aradığını söyler. Ona, İmam Azam Hazretleri’ni göstererek,
“Bizim bu küçük bilginimiz bile sana Allah’ın varlığını ispatlayabilir.” Derler.
İnançsız adam küçümseyen bakışlarıyla İmam Azam’ı süzerek şöyle der:
“Hadi bakalım ispatlasın da görelim.”
Etrafta büyük bir meraklı kitlesi toplanır. İnançsız adam kurulan yüksek bir kürsüye çıkıp oturur. Herkese tepeden bakıp kasılıp bilginlik taslar. Bu sırada İmam Azam,
“Benim kitaplarım evde kaldı. Gidip onları getireyim önce!” deyip oradan uzaklaşır.
İmam Azam aradan epey bir zaman geçmesine rağmen bir türlü geri dönmez. Oradaki insanların sabrı tükenir. Hatta içlerinden,
“Keşke başkasını çıkarsaydık bu adamın karşısına!” diyenler bile oldu.
Bu arada inançsız adam,
“Nerde kaldı şu küçük bilgininiz!” diye alaycı bir üslupla onların canlarını sıkar.
Neden sonra çıkıp gelir küçük bilgin. Tabii kalabalıkta bir uğultu ve rahatlama olur. İnançsız adam hemen sorar:
“Nerede kaldın, yoksa Allah’ın varlığını ispatlayamayacağından mı korktun?”
İmam Azam gayet rahat ve soğukkanlılıkla cevap verir:
“Hayır, böyle bir koktum yok. Çünkü Allah’ın varlığını ispatlamak çok kolay bir konu. Ancak benim gecikmemin sebebi var. Benim evim karşı kıyıda. Biliyorsunuz. Bağdat’ın ortasından kocaman bir ırmak akar. Karşıya geçtikten sonra büyük bir sel ve fırtına çıktı. Tekrar dönmek için ne bir sandal ne bir köprü kaldı.”
“E o zaman nasıl geçip geldin?...
“İşte ben de onu anlatacağım. Geldim kıyıya. Bir de baktım ki, kocaman kocaman taşlar kıyıdan yuvarlanıp atlıyor ırmağın içine. Yeni gelen taş da ötekinin üstüne.. derken köprü ayakları meydana geldi. Bu arada havada kendi kendine uçan uzun tahtalar bu ayakların üzerine örtüldü. Arkasında çiviler uçuşarak kurşun gibi saplanıp tahtaları ayakta tutturdular. O sırada kıyıdaki toprak ayağımın altından kayarak nu tahtaların üstünü kapattı. Büyük ve rahat bir yol gibi kocaman bir köprü meydana geldi. Ben de üzerinden yürüyüp geçtim ve geldim.”
Herkes şaşkınlık ve üzüntüyle bu sözleri dinlerken inançsız adamın keyfi büsbütün artar ve şöyle der:
“Yahu karşıma küçük bir bilgin diye akılsız bir çocuk mı çıkardınız? Bir yığın saçma ile uğraşacak vaktim yok benim…”
İmam Azam, adama bakar ve,
“Neresi saçma bu anlattıklarımın?” der.
“Neresi saçma değil ki?.. Koskoca bir köprünün kendi kendine oluştuğunu anlatıp duruyorsun. Hiç yapan, çalışan olmadan köprü oluşur mu?”
İmam Azaam’ın gözleri sevinçten parlar. İnançsız adamı susturan şu cevabıyla dinleyenler de derin bir nefes alırlar:
“Peki köprü mü daha sanatlı ve büyüktür, yoksa dünya mı?”
“Elbette dünya çok daha büyük ve sanatlıdır.”
“Öyle ise dünya göre çok daha küçük ve sanatsız olan köprünün kendi kendine olmayacağını söylüyorsun da bu muhteşem dünyanın nasıl kendi kendine oluştuğunu söyleyebiliyorsun? Köprüyü bir yapan vardır, ustasız olmaz diyorsun, doğru… evet ama bu dünyayı yaratan, yapan biri olmalı değil midir?”
İnançsız adamın bütün keyfi kaçar bir anda. Kızarıp bozarır, yutkunur bir süre. Sonra çaresizlik ve perişaniyet içinde:
“Peki der, kabul ediyorum ki, bu dünya kendi kendine olmamıştır. Onun da yaratıcısı vardır.”
Bunu üzerine İmam Azam,
“İşte o yaratıcı Allah’tır.” der.