Işıldayarak sıyrılmak



Tanrı dedi ki:

Sözler vermek, vaatlerde bulunmak çok kolaydır. Çok kolay. Ama zaman geldiğinde de çokça sorundur bunlar, değil mi? Zaman şimdiden çok uzakta değildir. Tam şimdidir ve sizin de kendi yolunuza koyulmanız gerekiyordur. Ama artık o kadar da emin değilsinizdir. Evde kalmanızın daha iyi olacağını düşünürsünüz. Mesele, söz vermiş olduğunuz şey konusunda o gün yaklaştıkça artık yeterince emin olmamanızdır.
Diyelim ki siz doğmadan önce yan yana oturduk biz, siz ve ben – sanki Biz ayrı varlıklarmışız gibi siz ve Ben diyorum burada. Bu sadece lafın gelişi böyle, değil mi? Hani söyleyiş açısından; bunu biliyorsunuz. Benim, Tanrı’nın, Bir olduğumuzu ve Birliğin Her Şey olduğunu tamamen kabul ettiğimi biliyorsunuz en azından.
Dolayısıyla diyelim ki burada diz dize konuşuyoruz Biz, siz ve Ben, siz doğmadan önce. Artık her an Dünya’ya gideceğinizi biliyorsunuz. Kayıtlarınıza bakıyoruz –hani lafın gelişi- ve Dünya’da bulunduğunuz süre içinde muazzam bir gelişme kaydetmek istediğinizi söylüyorsunuz. Şöyle şeyler söylüyorsunuz: “On beş yaşındayken, otuz ya da elli yaşındayken şunları, şunları şunları öğreneyim olur mu, buna imkan tanı? Şöyle şöyle şeylerin olmasını sağla ki gelişip tekamül edeyim.”
Ben de diyorum ki: “Bunlardan emin misin? Belki bu işleri senin için daha kolay kılabiliriz.”
Siz ise diyorsunuz ki, “Yok, yok, tüm bunları beceririm ben; hallederim.”
Mesele uzaktayken sözler vermek, vaatte bulunmak kolaydır derken kastettiğim budur. Ama o uzak olan gelir ve o bugündür; fakat siz ya Bana ya da yıldızlara serzenişte bulunursunuz: “Bu bana çok fazla ama,” dersiniz. “Ben bunu yapamam. Bunu Benden istememelisin. Benden ızdırap çekmemi istiyorsun Sen. Ben bu acıyı, elemi istememiştim ki. Hiç böyle bir şey yapmış olamam.”
Ama yapmıştınız. Çok uzun zaman önce, bir yerlerde söz vermiştiniz. Her şey de harekete geçirilmişti ve dolayısıyla -bir tünel gibi -her neyin içinden geçiyorsanız oradan geçer ve öbür uçtan dışarı çıkarsınız. Böyledir bu.
Kişisel sorunlarınızı, sıkıntılarınızı hafife almıyorum. Kendinizi Aydınlığa, Işığa çıkarmak zorunda olduğunuzu söylüyorum Ben.
Siz de “Ama, ama, Tanrım sadece bir insanım ben,” diyorsunuz.
Bir insanın ne olduğu ve neler yapabileceği konusunda sizin ve Benim farklı anlayışlarımız var.
Her halükarda, her ne olursa olsun bu; sizin yaşadığınız, sizin sahip olduğunuz, sizin başınızdan geçen bir şey.
Kolay, rahat zamanlardan şikayet etmemiştiniz. Hatta bu rahat zamanlardan yana –ki siz iyi günler dersiniz- takdirlerinizi, memnuniyetinizi de ifade etmemiş olabilirsiniz. Onları son derece olağan karşılamıştınız, normal algılamıştınız. Bu günleri hak ettiğinizi, kazandığınızı onların da size geldiğini düşünmüştünüz.
Gerçekten böyle de olabilir. Suçtan, kabahatten bahsetmediğim denli alacaklardan, hak edişten falan da bahsetmiyorum. Para size geldiği zaman harcarsınız ama istemediğiniz, hiç ama hiç istemediğiniz bir şey size vaki olduğu zaman bir hata yapıldığından çok eminsinizdir. Öyle ki yumruklarınızı bile sallarsınız.
Hayatınız sizin istediğiniz, arzu ettiğiniz şekildedir. Eğer bir şeylerden sıyrılamıyorsanız o zaman bunlarla iyi niyetle, şevkle, istekle muhatap olmalı, meseleyi bu şekilde ele almalısınız. Yan çizmektense sorumluluk almak sizin için çok daha hayırlıdır. Diyelim ki %100 masumsunuz ama yine de bu meseleyle uğraşmak zorundasınız. Elinizdeki sıcak patatesler gibi bir başkasına fırlatamazsınız, elinizden atamazsınız bunu. Sizin halletmeniz gereken her neyin dahilindeyseniz bu durum düzeltmeniz, çözmeniz, halletmeniz üzere size aittir; size düşen budur.
Parayı harcayabilirsiniz. Konu elem, keder, sıkıntı olduğunda ise yapacağınız şey ışıldayarak bu durumdan sıyrılmak, dışarı çıkmaktır.
Çeviren: Engin Zeyno Vural